Από προσωπικές εμπειρίες έχω να σου πω οτι κυρίως είναι σκέτη υποκρισία με λίγο αίσθημα υποχρέωσης απέναντι στο νεκρό ή στους οικείους του.Σκληρό μεν, αλλά μερικοί άνθρωποι κάτι τέτοιες στιγμές νιώθουν "πιο ζωντανοί", για λίγες ώρες ή για λίγες μέρες, δηλαδή μπορεί να νιώσουν μια πρόσκαιρη ευφορία για την ευκαιρία που έχουν στη ζωή. Γι'αυτό λοιπόν κάποιοι εμφανίζονται από το πουθενά τάχα μου να συλλυπηθούν, αλλά δεν το βουλώνουν και κελαηδάνε κάνοντας δημόσιες σχέσεις στις κηδείες.Αυτό που λες τρόμος μπροστά στο θάνατο, το περνάνε λίγοι και πιο εσωτερικευμένα, είναι δύσκολο να εκφραστεί εκείνη τη στιγμή. Συνήθως σε ταλανίζει για ένα διάστημα μετά...