Ο πατερας μου διαγνωσθηκε με καρκινο πριν απο 2 χρονια σε προχωρημενο σταδιο. Ολοι πιστευουμε οτι ειμαστε ατρωτοι, ωσπου ερχεται δυστυχως η στιγμη που μαθαινεις κατι τετοιο κ χανεις τη γη κατω απο τα ποδια σου. Το σοκ που υφισταται καθε ανθρωπος ειναι τεραστιο. Το επομενο σταδιο ειναι η βαθια στεναχωρια κ αυτο το γιατι που σε τρωει. Πρεπει ομως ολοι οσοι συμπαραστεκομαστε σε καρκινοπαθεις να ξεπερασουμε πολυ γρηγορα αυτα τα σταδια κ να αντιδρασουμε οσο το δυνατον ταχυτερα χωρις πανικο.Οι γιατροι στην πολη που ειμαστε δεν μας εδιναν πολλες ελπιδες κ ετσι αναγκαστηκα να παω μονη μου σ αλλη πολη για να μιλησω με γιατρους. Απ την στεναχωρια μου εχασα 10 κιλα σε 2 μηνες. Μεχρι στιγμης αντιμετωπιζουμε το προβλημα "συντηρητικα". Ειναι σημαντικο που εχεις το αγορι σου στο πλευρο σου να σε στηριζει. Οσο κ αν σου ακουγεται τετριμενο, πρεπει να εισαι εσυ πρωτιστως δυνατη για να σταθεις στον πατερα σου. Ειναι πολυ σημαντικο οτι συνεχιζει τις δραστηριοτητες του! Ειναι ελπιδοφορο κ θετικο το γεγονος οτι οι εξετασεις του ειναι καλες!Πρεπει να εχεις πιστη κ δυναμη για να βγειτε νικητες στον αγωνα που δινετε. Ευχομαι ολοψυχα ταχεια αναρρωση. Η Παναγια μαζι σας!