Το εχω ζήσει και δεν υπαρχει πιο ασχημο πραγμα και πιο ανωριμο. Σε πνίγει και σε ακυρωνει αφου δε σου αφηνει περιθώρια διαλογου. Φανταστειτε το αυτο σε ολες τις εκφάνσεις της ζωης σας και σε δεκαπλάσιο βαθμο οσο περνουν τα χρόνια. Σε παρεξηγησεις με τους συγγενεις σου θα φεύγει, οταν δε θελει να συζητήσει για το αν θα αναλαβει μερος της φροντιδας του σπιτιου και των παιδιών θα φεύγει. Σε οποια κατασταση δεν τον συμφερει "θα την κανει". Πανε 8 χρόνια κι ακομα ιδια και απαράλλακτη η κατάσταση που ξερω. Ου μπλεξεις. Φυγε (κι εσύ μια φορα) τωρα που είναι νωρις.
