Αγαπητό πλάσμα, πιστεύω πως δεν οφείλεις σε κανέναν συγγνώμη παρα μόνο στον εαυτό σου που τον μαστιγώνεις βάναυσα. Συγγενείς και λοιποί δεν έχουν κανένα λόγο στη ζωή σου και να μη σ'απασχολεί η γνώμη τους. Ασχολήσου με σένα και τις δικές σου ανάγκες. Οι παραλυτικές ιδέες σου και οι κρίσεις πανικού μπορεί να προέρχονται από την κρίση ταυτότητας που περνάς.Η σεξουαλική ταυτότητα δεν είναι κάτι το οριοθετημένο,όπως έχουμε μάθει από παιδιά. Είναι πολύ όμορφο το να μπορείς να ερωτεύεσαι ανθρώπους και όχι φύλα. Αντιλαμβάνομαι πως αυτό περιπλέκει τη σκέψη σου, κι είναι δύσκολο να είσαι ο εαυτός σου σε μια κοινωνία που είναι κλειστόμυαλη. Προσπάθησε ωστόσο να μη δίνεις τέτοια βαρύτητα στο φύλο του ανθρώπου που επέλεξες να είναι σύντροφός σου και ξέφυγε από τις ταμπέλες straight/gay/agender κλπ. Φυσικά, σου κόστισε και η περιπέτεια της μητέρας σου, η οποία ασυνείδητα μπορεί να σου δημιούργησε φοβίες και ανασφάλειες. Πέρασε όμως ευτυχώς και τώρα μπορείς να ασχοληθείς με εσένα, τις ανάγκες σου, τα όνειρά σου. Μην απελπίζεσαι και μην ακούς τα σχόλια των γύρω σου. Αν εσυ ξέρεις πως δεν είσαι τεμπέλα, ε τότε δεν είσαι. Χρειάζεσαι απλά τον χρόνο σου, να πιστέψεις λίγο στον εαυτό σου, να ορθώσεις ανάστημα και να χτίσεις τον κόσμο σου. Ξέρω πως οι λέξεις πληγώνουν, ειδικά όταν προέρχονται από γονείς, στο χέρι σου όμως είναι να βάλεις παρωπίδες, ειδάλλως δεν θα αναστηθείς ποτέ.Καλή δύναμη, κουράγιο και περισσότερη πίστη στις αληθινές σου ποιότητες.