Ας βγάλω από την εξίσωση τις κακοποιητικές σχέσεις,με την κακοποίηση να αφορά και το σώμα αλλά και την ψυχή...Δεν μπορώ να σκεφτώ γυναίκα που να μην γκρινιάζει για τον σύντροφο και τα κουσούρια του,στις φίλες της...τώρα που το σκέφτομαι,σπάνια πιάνω κουβέντα με τις φίλες μου,για το πόσο ευτυχισμένες είμαστε στις σχέσεις μας,πόσο καλό είναι το σεξ,τι όμορφα που περνάμε,πόσο τέλειοι είναι οι άντρες μας...συνήθως,στην ευτυχία αναλογεί μια απλή αναφορά,όμως όταν έχει γίνει ένας καυγάς,δεν φτάνουν 3 φοιτητικοί(aka πολύωροι)καφέδες για να εξαντληθεί το ζήτημα...αν δεν κλαφτείς στις φιλενάδες,πώς θα γίνει;Ο"έρμος"στο σπίτι θα τα ακούει όλα;;;Ο ρόλος της καλής φίλης επιτάσσει να ακούει τα παράπονα,να κάνει τον δικηγόρο του διαβόλου και γενικά να είναι εκεί για την φίλη της...(Πραγματικά,έκανα εικόνα τους εβδομαδιαίους καφέδες με τις φίλες μου,με εμάς να είμαστε μέσα στα μέλια και τα σορόπια,να μην υπάρχει το παραμικρό παραπονάκι,όλα στις σχέσεις να βαίνουν καλώς και να είμαστε χαμογελαστές σαν τις συζύγους στο Stepford που πίνουν τσάι... :P )Υ.Γ. Οκ,ίσως το πήγα λίγο παραπέρα,αλλά μου φαίνεται κάπως υπερβολικό,όλες πια οι φίλες σου να έχουν μπλέξει με υπέρτατους μ@λ@κες και αυτές,απλά να γκρινιάζουν για την σύμπτωση... :)