Χωρίς να έχω τα απαραίτητα δεδομένα για να απαντήσω σοβαρά, θα σου πω μιά γενικούρα, η οποία, όμως, καθόλου δεν αποκλείεται να είναι κοντά στην αλήθεια.Ο Δ μου φαντάζει σαν ο τύπος που είναι καλός, στοργικός, σε προσέχει κλπ κλπ, κι εσύ νιώθεις "πράγματα" γι' αυτόν και δε θες να τον χάσεις. Παρ' όλα αυτά, ο Δ δε σου δίνει το υπερβατικό, δε σου χαρίζει αυτές τις μικρές στιγμές έκστασης που τόσο δείχνεις να έχεις ανάγκη (υποθέτω προφανώς). Μαζί του πλέεις πάντα σε ήρεμα, σίγουρα νερά. Έρχεται, λοιπόν, ο Π και γεμίζει το κενό. Φέρει αυτή την αίγλη, το μυστήριο του αγνώστου. Ο Π είναι ο απαγορευμένος καρπός, γλυκός και ζουμερός και γεμάτος υποσχέσεις.Αποψή μου, ό,τι νιώθεις για τον Δ είναι πραγματικό, ο Π είναι απλώς πυροτέχνημα. Μόλις περάσεις στην άλλη πλευρά του πέπλου, το πιθανότερο είναι πως θα τον απομυθοποιήσεις. Μείνε στον Δ. Είναι καλό παιδί και θα σε προσέχει πάντα.