Κάτι τέτοιο ξέρω κι εγώ αλλά εκεί είναι ευγενικοί. Εδώ πέρα ,με όση κακεντρέχεια έχω συναντήσει, θα μου φαινόταν πιο λογικό να μη μιλιόμαστε.Μια αποξένωση και τώρα υπάρχει νομίζω. Όταν σήκωσα το δικό μου βλέμμα από τις εξομολογήσεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς άρχισα να βλέπω αλλά τόσα κολλημένα. Ακόμη και στις βόλτες μας ένα ίνστα θα παίξει. Όχι με όλα τα άτομα βέβαια. Αλλά κάποτε οι βόλτες που ήμασταν εκεί με την ψυχή μας ήταν ο κανόνας και τώρα έχει καταλήξει μια γλυκιά εξαίρεση. Βέβαια μιλάω με βάσει τα δικά μου βιώματα , είναι καθαρά υποκειμενικό και ξέρω ότι έχω αλλάξει, ότι έχει κλονιστεί η πίστη μου στις ανθρώπινες σχέσεις ( ίσως επειδή ήταν τυφλή μέχρι τώρα σε πλειάδα περιπτώσεων ) κι αναρωτιέμαι αν είναι κι άλλοι που πλέον νιώθουν έτσι. Και τότε δεν είναι που λες 2-3 άτομα και καλά και με τους άλλους ούτε καλημέρα ;