Τι να μη θίξεις; Αφού βγάζει μάτι. 37χρονών άνθρωπος και να έχει μείνει 3 ολόκληρα χρόνια άνεργος, να μένει με τους γονείς και να τα πληρώνει όλα η κοπέλα του; Ζητάς δανεικά, βγάζεις δίπλωμα και παπί και πας ντελιβεράς να μην κάθεσαι, βγάζεις άδεια εργασίας και πας σεκιουριτάς, παίρνεις κοντάρι και πανί και πας σε συνεργείο καθαρισμού, παίρνεις κλαδευτήρι και πας να καθαριζεις κήπους, βάζεις καπελάκι και μοιράζεις φυλλάδια, παίρνεις το δίσκο και σερβίρεις και τόοοσα άλλα, που πολλοί σνομπάρουν γιατί έχουν ένα χαρτί στα χέρια.Αν ήμουν εγώ και μόνο η απραξία θα μου'χε δημιουργήσει ψυχολογικά, πολύ περισσότερο άμα ήμουν εξαρτημένος από γονείς στα 37 μου κι από πάνω ήθελα να'χω και κοπέλα που να με πληρώνει.Όλο υπαρξιακά θα είχα, γιατί θα'νιωθα ότι δεν έχω καταφέρει τίποτα και δεν υπάρχει και προοπτική.Αν δούλευε πριν θα έπρεπε να είχε δημιουργήσει έναν άλφα κύκλο γνωριμιών και να μην απομακρύνεται, να μη μένει αδρανής για τόσο διάστημα. Ό,τι αφήνεις σε αφήνει.Όπως και να το κάνουμε δείχνει πολλά για το χαρακτήρα. Άλλες θα μπορούσαν να ζήσουν άνετα με αυτό, άλλες όχι, ειδικά αν είναι μετά από σκληρή δουλειά αυτάρκεις και ανεξάρτητες.