Tολμώ να πω είστε κι οι δυο δέσμιοι του εγωϊσμού σας! Όμως εκείνος για διαφορετικό λόγο από ότι φαντάζεσαι. Κι έχει κι ένα ελαφρυντικό. Ας το εξηγήσω. Έχεις καθόλου σκεφτεί ότι κάθησε και σου μίλησε για την πρώην επειδή σε αισθάνεται σχετικά κοντινό του πρόσωπο κι ηθελε να πει τον πόνο του; Όταν κάποιος έχει ένα ζήτημα που του απασχολεί το μυαλό δεν μπορεί να δει καθαρά τις επιπτώσεις της συζήτησης του θέματος στους τρίτους. Ένα μωρό που του πέφτει κάτω η πιπίλα δεν σκέφτεται ότι ξεσηκώνει το σύμπαν στο πόδι με τα κλάματα. Εκείνο έχει το νταλκά του εκείνη τη στιγμή και τίποτα άλλο δεν φαίνεται εξίσου σημαντικό! Αυτό είναι το ελαφρυντικό του κι ο εγωϊσμός του μαζί. Το πρόβλημα όμως το τοποθετώ στην δική σου οπτική του θέματος. Βλέπεις το ζήτημα ως προβληματική επένδυση χρόνου και συναισθήματος που δεν απέφερε αυτά που ήθελες. Αυτό είναι μια διαστεβλωμένη οπτική των ανθρώπινων σχέσεων (που δεν είναι business ή χρηματιστήριο) και είναι σίγουρο ότι θα σε κάνει να χάσεις την ουσία στο διάβα του χρόνου. Καλή σχέση δεν είναι η σχέση που μας δίνει όσα ακριβώς δίνουμε. Δεν πάει έτσι το πράγμα. Καλή σχέση είναι αυτή η οποία μας εμπλουτίζει ως ανθρώπους και μας δίνει πολύτιμα μαθήματα κι εμπειρίες ζωής. Αυτό φυσικά θα το κατανοήσεις όταν θα μεγαλώσεις και θα μπορείς να κάνεις ενατένιση του παρελθόντος. Επιπλέον καλή σχέση δεν είναι αυτή η οποία πιάνει μια γομολάστιχα και διαγράφει όλες τις πρότερες εμπειρίες και βιώματα που έχουν ζήσει τα μέλη της. Γιατί αυτό είναι φτώχεια κι όχι εμπλουτισμός. Αντίθετα καλή σχέση είναι αυτή που ενσωματώνει δημιουργικά τις πρότερες εμπειρίες και βιώματα και τις αξιοποιεί για να καλυτερεύσουν τα μέλη της. Αλλιώς για σκέψου κανένας χήρος ή χωρισμένος με παιδιά (αφού πρόκειται για σημαδιακά γεγονότα στην ζωή που δεν μπορούν να διαγραφούν επειδή γνώρισαν ένα νέο έρωτα) δεν θα μπορούσε να ξαναδημιουργήσει καλές σχέσεις στο μέλλον. Κι όμως γίνεται. Γίνεται επειδή και το άλλο σκέλος δείχνει την απαραίτητη ενσυναίσθηση και την απαραίτητη κατανόηση στο ότι αυτό που γράφει δεν ξεγράφει αλλά μπορεί να πάει παρακάτω. Η εξομολόγησή σου κραυγάζει πληγωμένο εγωϊσμό επειδή λαμβάνεις τον πόνο του άλλου ως προσωπική απόρριψη κι ως έλλειψη επιβεβαίωσης (ιδιαίτερα φανερό επειδή αναφέρεις ότι έχεις ενδιαφέρον κι απ'άλλους). Όμως δεν είναι αναγκαστικά. Μπορεί να συνυπάρχει ενδεχομένως το ενδιαφέρον για κάποιο άτομο με την στεναχώρια για τον χωρισμό με κάποιο άλλο. Ουσιαστικά δεν θρηνεί τον χαμό της πρώην. Αν το καλοσκεφτείς θρηνεί (κι εκείνος όπως ακριβώς κι εσύ!) την χαμένη επένδυση συναισθήματος και χρόνου που της έκανε!Μπορεί στιγμιαία να αισθάνθηκες πολύ άσχημα αλλά στο χέρι σου είναι και στην ωριμότητά σου να αξιολογήσεις δημιουργικά την στιγμή και να τον κάνεις να αισθανθεί ότι μαζί μπορείτε να δημιουργήσετε κάτι διαφορετικό και πιο ώριμο σιγά σιγά. Και κάποια στιγμή που δεν θα πονάει πια (σε κάθε άνθρωπο παίρνει διαφορετικό χρόνο) θα απαλλαγεί κι από τις αναφορές στην πρώην. Αυτά όμως όλα παίρνουν την ρέγουλά τους. Δεν γίνονται από την μια στιγμή στην άλλη.Έχω την αίσθηση ότι έχεις επηρρεαστεί κι εσύ από την "καραμέλα" που λέγεται στις παρέες ότι κάποιος πρέπει ντε και καλά όταν χωρίζει να μένει μόνος για να το σκεφτεί και να το ξεπεράσει μπλα μπλα μπλα. Όμως οι άνθρωποι λειτουργούν κάπως πιο περίπλοκα απο τις συμβουλές εκλαϊκευμένης ψυχολογίας που δημοσιεύονται στα γυναικεία περιοδικά. Όσο περισσότερες εμπειρίες ζωής μαζέψεις τόσο περισσότερο θα κατανοήσεις ότι έτσι είναι και ρετσέτες δεν υπάρχουν. Σκέψου λίγο αυτά που ανέλυσα κι αν θες επανερχόμαστε.
