Έχεις καταλάβει το τι εννοώ στην εξομολόγησή μου και χαίρομαι.. δεν είναι ότι τώρα ανακαλύπτω ότι υπάρχει δυσπιστία. Φυσικά την αναγνωρίζω και την κατανοώ ως ένα σημείο. Και λέω ως ένα σημείο γιατί στις οθόνες η δυσπιστία και η καχυποψία δεν είναι τόσο έκδηλες. Αντιθέτως, από κοντά αλλάζουν όλα. Εγώ να σου πώ την αλήθεια, θα μιλήσω άνετα χωρίς δεύτερες σκέψεις σε ένα πρόσωπο και θα κρίνω από τη συμπεριφορά του τα όρια που θα θέσω. Δε θα επιτρέψω φυσικά να με κοροιδεύει κάποιος, αλλά δεν θα ξεκινήσω την οποιαδήποτε μορφή επικοινωνίας με καχυποψία. Ούτε θα είμαι άλλος χαρακτήρας από κοντά και άλλος από μια οθόνη. Γενικά δε μπορώ τους ανθρώπους που οι πράξεις τους δε συμβαδίζουν με το λόγο τους. Κεφάλαιο κοπέλες. Σίγουρα και πολλές από τις κοπέλες σήμερα δε ξέρουν τι θέλουν. Δεν επευφημώ το γυναικείο φύλο σε καμία περίπτωση, καθώς υπάρχουν κοπέλες με πολύ χειρότερες συμπεριφορές από τους άντρες.Τώρα το κεφάλαιο σεξ. Γνωρίζω ότι αυτό αναζητάνε άντρες και γυναίκες θα συμπλήρωνα εγώ, αλλά χωρίς συναισθηματικές δεσμεύσεις. Μα αυτό ειλικρινά δε μπορώ να το κατανοήσω.. Δεν εννοώ σε καμία περίπτωση να πετάμε σε ένα ροζ σύννεφο μονίμως και να το παίζουμε ρομαντικοί, αλλά όχι και το άλλο άκρο γιατί εκεί τίθεται ένα άλλο θέμα: ποιος επιλέγει ποιον και γιατί; π.χ. βλέπω και στις εξομολογήσεις εδώ κορίτσια που ερωτεύονται άντρες οι οποίοι δε θέλουν τίποτα παραπάνω από ένα πράγμα. Και αμα το λένε ή το δείχνουν να το δεχτώ. πολλοί όμως δε το λένε και βρίσκεται ο εκάστοτε ερωτευμένος (άντρας ή γυναίκα) να ψάχνεται τι έκανε λάθος, αν αξίζει μια τέτοια συμπεριφορά κ.ά. Γιατί λοιπόν δεν υπάρχει εξαρχής εξήγηση: αυτός/-ή είμαι, θέλω αυτό, τέλος. όχι παραμύθιασμα. Κεφάλαιο μοναχικότητα-αδράνεια: επίσης δε το καταλαβαίνω. γιατί δε ρισκάρουμε λίγο; ΓΙΑΤΙ; μόνο ένας είναι ο λόγος που ανέφερα ήδη: φόβος. Έχουμε μάθει να μην τολμάμε. Να καθόμαστε σαν απλοί θεατές. Και η ζωή να κυλάει.... Κάποιος όμως πιο διεκδικητικός, κερδίζει. και αυτό ισχύει για όλα τα θέματα γύρω μας. Δουλειά, σχέσεις και πολλά άλλα. Έτσι μένουμε παθητικοί, παίρνουμε πολύ λιγότερα από αυτά που μας αξίζουν, φτάνουμε σε στιγμές μιζέριας, συμβιβαζόμαστε στα εύκολα και στο τέλος αυτό το λέμε ζωή. Λυπάμαι, αλλά προσωπικά δε θέλω να θυμάμαι κάποτε ότι έζησα ως αντιμαχήτρια. Δεν αντέχω στη σκέψη ότι θα βολευτώ σε μία κατάσταση και χωρίς ίχνος σοβαρότητας ή έστω υπευθυνότητας θα τελειώσω έτσι τον προορισμό μου ως άνθρωπος. Ξέρω το πάω πολύ μακρια γι αυτό θα το αφήσω εδω.. Στο μόνιμο συμπέρασμα που καταλήγω είναι η έλλειψη παιδείας και ο αντικατοπτρισμός της οικογένειας μέσω των παιδιών. Σίγουρα όλοι τέλειοι δε θα γίνουν ποτέ και κάθε κοινωνία θα έχει τους πολύ προβληματικούς, τους λιγότερο και τους ελάχιστα. Δε θεωρώ άλλωστε ότι μπορούμε να αγγίξουμε την τελειότητα ως "ψυχές". Αλλά δε θέλω να μην το προσπαθήσουμε.