Ε, εντάξει. Αν πάρουμε το παράδειγμά μου σαν πραγματικό, τότε μάλλον η ντροπή ξεκινάει από το ότι ο υποτιθέμενος φίλος μας δεν προνόησε να κλειδώσει την πόρτα. Ή έστω να βάλει μια ντουλάπα και δυο καρέκλες από πίσω.Αυτό τώρα το ότι του φέρονται σαν δεκάχρονο φαντάζομαι το καταλαβαίνουμε απ'το ότι του είπαν κάτι (ή που δεν του είπαν). Ή μάλλον πως ακόμα δεν του έχουν μάθει ότι τυφλώνει!