Σε ευχαριστώ για την διατύπωση της σκέψης σου την οποία τώρα είδα μόλις. Οπωσδήποτε κατανοώ το να θέλει παιδί με τον σύντροφό της. (Αλλωστε κι εγώ κάπως έτσι το ένιωσα. Ότι με τον συγκεκριμένο άντρα θα ήθελα τα παιδιά του. Δεν ήθελα παιδιά γενικώς κι αορίστως.) Δεν είναι όμως πάντοτε σαφές κατά πόσον είναι αυτή η επιθυμία και δεν είναι γενικώς η επιθυμία "να κάνω ένα παιδί" η οποία είναι κι η συνηθέστερη.(Υπάρχει η θλιβερότατη άποψη που δυστυχώς επαναλαμβάνεται κι από το περιβάλλον πολλών γυναικών "παντρέψου και κάνε ένα παιδί να σου μείνει κι αν δεν σου αρέσει χωρίζεις μετά". Την οποία χαρακτηρίζω ως επιεικώς άθλια!)Όμως ας πάρουμε ακριβώς την περίπτωση του γνήσιου έρωτα και της γνήσιας επιθυμίας να κάνει το συγκεκριμένο παιδί του συγκεκριμένου συντρόφου. Σε μια τέτοια περίπτωση το θέλω της είναι απολύτως σεβαστό και κατανοητό. Επειδή όμως χρειάζεται και το θέλω του άλλου για να γίνει πράξη πρέπει να έρθουν σε κάποια συννενόηση. Αν ο άλλος πεισθεί ότι θα αναλάβει εκ νέου όλο το φοβερό άγχος και πίεση να ξαναγίνει γονιός (ενώ το έχει περάσει-η άλλη δεν ξέρει πώς είναι από πρώτο χέρι κι είναι εύκολο να παραμυθιάζεται ότι είναι γαμάτα) έχει καλώς. Φοβούμαι ότι δεν θα πειστεί εξ ολοκλήρου αν δεν το θελήσει εκ βαθέων κι ο ίδιος και κάποια στιγμή θα του βγεί μνησικακία που "σύρθηκε" σε μια επιλογή ζωής που τον "βάρυνε". Αυτό θα έχει αρνητική επίπτωση στην σχέση κι ίσως και να την διαλύσει εν καιρώ. Αν πάλι δεν πεισθεί και είναι κάθετος στο να μην κάνουν παιδί μαζί τότε παρουσιάζεται το εξής παράδοξο. Υποτίθεται ότι η υπόθεση εργασίας μας ήταν ότι η κοπέλα ήθελε τα παιδιά του συγκεκριμένου άντρα. Επομένως η πίκρα ναι μεν είναι μεγάλη αλλά δεν υφίσταται (θεωρητικά και με βάση τις προϋποθέσεις που θέσαμε) εναλλακτική να φύγει να πάει να κάνει παιδιά με κάποιον άλλον. Δηλαδή το "θα στερηθεί την τεκνοποιητική της ικανότητα" δεν αποτελεί λόγο στεναχώριας ή ματαίωσης αφού εκείνη υποτίθεται τα δικά του τα παιδιά ήθελε μόνο κι όχι παιδιά γενικώς για να επιβεβαιώσει τον ρόλο της. Για σκεφτείτε τι θα λέγαμε για έναν άντρα που η σύντροφός του δεν μπορεί να κάνει παιδί και κείνος λέει "α τότε πρέπει να χωρίσουμε επειδή εγώ θέλω οπωσδήποτε παιδιά!" (κι ας είναι και με άλλη) Δεν πρέπει να έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά.Κατανοητό ως εδώ; Τι συμβαίνει λοιπόν; Συμβαίνει ότι μια ματαίωση ισχυρού θέλω συμβαίνει στο ένα σκέλος της σχέσης εν προκειμένω την κοπέλα. Επομένως πάλι η σχέση θα υποφέρει. ΕΚΤΟΣ αν αποφασίσει να διαλέξει τον άντρα έναντι των παιδιών (έστω κι αυτού του συγκεκριμένου). Όπως το ίδιο θα συνέβαινε κι αν ο άντρας επέλεγε την γυναίκα με τα θέλω της αυτούσια και τελικά έκανε παιδί μαζί της ή ο άλλος άντρας του παραδείγματος δεχόταν ότι δεν θα κάνει παιδιά σε αυτή την ζωή και θα μείνει με τον έρωτα της επιλογής του που δεν μπορεί να τεκνοποιήσει.Το ζήτημα αυτό αποκαλύπτεται στην διάσταση που αναλύω ακριβώς αν σκεφτούμε ότι υπάρχουν ζευγάρια που ΔΕΝ μπορούν να κάνουν παιδιά. Κάποια στιγμή όταν αγαπιούνται πραγματικά λέει ο ένας στον άλλον "εσύ είσαι η οικογένειά μου". Και δεν προσπαθούν άλλο πια. Κι αυτό είναι το ευγενέστερο πράγμα που μπορεί να πει κάποιος στον σύντροφό του. Αλλιώς αν σκεφτούμε "τι σου έδωσα και τι μου έδωσες" και "μου έφαγες τα καλύτερά μου χρόνια" η σχέση πνέει τα λοίσθια και δεν το έχουμε καταλάβει. Οπωσδήποτε στις πετυχημένες σχέσεις εισακούονται τα θέλω και των δύο και γίνονται κάποιες αμοιβαίες υποχωρήσεις. Και δεν είναι ευθύνη του ενός μόνο. Συμφωνώ 100%.Πάντως το θέμα παιδί είναι κάτι που πρέπει να συμφωνήσουν. Αλλιώς αν θεωρηθεί ότι κάποιος "έχασε το τραίνο" η σχέση πάει άπατη...Κι εδώ όπως τίθεται το θέμα η σχέση άπατη θα πάει. Όμως ήταν ωραιότατη αφορμή για συζήτηση.
