Κάποια στιγμή, κάτι νεαροί στη γειτονιά που ζούσαν οικογενειακώς (5 άτομα- γονείς και 3 παιδιά) με τη σύνταξη της γιαγιάς ήρθαν κλαίγοντας να κάνω κάτι να βρούνε δουλειά. Έβαλα λυτούς και δεμένους και τους είπα τι να κάνουν, αυτό που τους βρήκα απαιτούσε απουσία εκτός Αττικής κάποια διαστήματα, από διευθυντική θέση δεν υπήρχε κάτι διαθέσιμο παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μου. Αφού ήρθαν στο σπίτι και τους τα είπα, ο ένας δε μίλησε καθόλου και ο άλλος μου λέει ''Εγώ θέλω να έχω προσωπική ζωή'', εννοώντας με τα δανεικά της γιαγιάς. Δεν ξανασχολήθηκα πλέον. Η εξομολόγηση είχε ως συνειρμό το ως άνω σκηνικό που βίωσα.
