κοριτσι μου ενα εχω να σου πω.το παρελθον υπαρχει λογος που ειναι παρελθον και οχι παρον και μελλον.καταννοω απολυτα την αναγκη που υπαρχει μετα απο εναν χωρισμο για επικοινωνια με πρωην συντροφο,εχω υπαρξει 9 χρονια σε σχεση με ανθρωπο ο οποιος ηταν αναμμενη λαμπαδα πανω απο το κεφαλι μου σε δωματια νοσοκομειου.ο τωρινος συντροφος μου υπηρξε ο "αντρας του σπιτιου" οταν η πρωην του εχασε τον πατερα της απο καρκινο.στην ζωη δεν ειναι ολα ασπρο μαυρο και ακομη κ αν μια σχεση τελειωνει πιθανοτατα να ενδιαφερομαστε ανθρωπινα για το ατομο που ειχαμε διπλα μας καποτε.υπαρχει ομως ενα τεραστιο ΑΛΛΑ.απο την στιγμη που δεν μπορεις να χειριστεις καποια πραγματα με ειλικρινια και βαζεις το παρον σου σε δευτερη μοιρα,χανεις το δικαιωμα της καταννοησης,διοτι η εμπιστοσυνη ειναι κατι που γκρεμιζεται δυσκολα και χανεται σε κλασματα δευτερολεπτου.κανεις μα κανεις δεν επιτρεπεται να υποτιμα την συναισθηματικη μας νοημοσυνη.εφοσον φερθηκε λοιπον ετσι ειναι λογικο να νιωθεις προδομενη.κ εφοσον δεν βρηκε τροπο να διαχειριστει το παρελθον του σωστα,τωρα πλεον οφειλει να προστατεψει το παρον του.δηλαδη εσενα.εξηγησε του.αν δεν το καταλαβει τοτε νομιζω πως δεν αξιζει να τυρρανιεσαι.ζυγισε λοιπον την ολη συμπεριφορα του απεναντι σου κ αν θεωρεις οτι αξιζει δωστου μια ευκαιρια να επανορθωσει.αν δεν το καταλαβει,ε τοτε στο καλο.