Εχω αισθανθει καπως ετσι, και σε καταλαβαινω. Νιωθω ανημπορη να κανω καποια κινηση οταν ο αλλος εξαφανιζεται και δεν ξερω ουτε πως νιωθει. Δυστυχως, στη δικη μου περιπτωση, δεν προλαβα να πω τιποτα, ουτε για το πως νιωθω, αλλα ουτε να βγουμε για εναν καφε που τοσο το ηθελα για να συζητησουμε και να γνωριστουμε λιγο περισσοτερο. Ευχομαι να πανε ολα καλα για σενα. Και ελπιζω εσυ τουλαχιστον να της εχεις μιλησει για τα συναισθηματα σου. Καλη τυχη. Μια Α.