Παρά την ''ψυχρότητα'' που μπορεί να αποπνέει η αρχική μου προσέγγιση, εντούτοις σε καθαρά ανθρώπινο πλαίσιο οφείλω να ομολογήσω ότι στενοχωρήθηκα πολύ με τα όσα διάβασα, διότι ουσιαστικά έζησες επενδύοντας σε έναν άνθρωπο και στο κοινό μέλλον μαζί του, το οποίο δεν ήλθε ποτέ. Από την άλλη πλευρά, και παρά τις όποιες δυσχέρειες υπάρχουν, θα έλεγα το εξής: αφενός μεν ο χρόνος είναι γιατρός για όλα, αφετέρου δε είσαι σε θέση με ωριμότητα να προβείς σε μία ουσιαστική επιλογή στη ζωή σου όταν έρθει η ώρα...Εύχομαι τα καλύτερα.