Μου θυμίζεις λίγο εμένα! Η αλήθεια είναι ότι σε παραφορτώνουν και δεν είναι σωστό. Μπορεί να είσαι το μεγαλύτερο παιδί αλλά δεν είσαι γονέας του μικρότερου αδερφού. Επειδή δε νομίζω να καταλαβαίνουν και πολλά, θέσε κάποια όρια κι αν θελήσουν για κάποιες ώρες ας προσλάβουν κάποιο άτομο να το προσέχει. Ναι μεν σε μια οικογένεια όλοι έχουμε υποχρεώσεις, όμως εκ των υστέρων είμαι πεπεισμένη ότι η φροντίδα ενός παιδιού από ένα άλλο παιδί δεν είναι σ' αυτά. Υ.Γ.1. Εν αρχή είναι ο διάλογος. Μίλα τους γι' αυτά που νιώθεις χωρίς επιθετικό ύφος αν γίνεται αλλά με σοβαρότητα. Το να δεσμεύεσαι από ένα παιδί και να έχεις ευθύνη για τις δουλειές ενδέχεται να σε οδηγήσει ακόμη και σε μορφή άρνησης για πολλά( καλή μου ώρα). Είναι ζημιογόνο το να πρέπει να ωριμάζεις απότομα. Υ.Γ.2. Επίσης, δεν χρειάζεται να προσπαθείς τόσο για να τους έχεις ικανοποιημένους. Η καλή κόρη/ ο καλός γιος είναι συνήθως τα παιδιά που παραγκωνίζονται μιας και δεν έχουν ανάγκη. Αν δεις ότι δεν βγαίνει άκρη με τίποτα, η σχολή μακριά τους ή κάποιος άλλος τρόπος απομάκρυνσης, θα ήταν όαση.