To θέμα αυτό επανέρχεται ξανά και ξανά. Πράγμα που σημαίνει ότι απασχολεί πολύ κόσμο και μάλιστα σε "ευαίσθητες" ηλικίες όπου η "στήριξη" ή η πίστη των φίλων λαμβάνει διαστάσεις "αληθινού" συναισθήματος ή προδοσίας. Ή του ύψους ή του βάθους!Η προσωπική μου άποψη που απορρέει από μια συνολικότερη θεώρηση της ζωής χάρις στο πέρασμα των ετών και των πολλών δυσκολιών της καθημερινότητας έχει κατασταλάξει στο εξής. Οι φίλοι εφόσον όντως εμφορούνται από συναίσθημα φιλίας( και όχι ξεκάθαρου συμφέροντος όπου το πράγμα είναι φως φανάρι) είναι ευπρόσδεκτοι οποιαδήποτε στιγμή κι αν αποφασίσουν να επικοινωνήσουν. Πάρα πολλά προβλήματα και καταστάσεις απομακρύνουν τους ανθρώπους και ενδεχομένως η επικοινωνία διακόπτεται ή αναζωπυρώνεται σε συγκεκριμένες φάσεις χωρίς αυτό να αντανακλά αναγκαστικά στο πώς νιώθουν για τον αποδέκτη του φιλικού τους ενδιαφέροντος. Ο φίλος είναι φίλος κι όχι σύντροφος ζωής εξ ορισμού. Επομένως οφείλουμε (όπως κι εκείνοι με την σειρά τους) να επιδείξουμε μια ανεκτικότητα στο ότι κι εκείνοι έχουν ζωή και καθημερινότητα και χιλιάδες προβλήματα και -γιατί όχι;- προτεραιότητες και δεν μπορούν να είναι απίκο για κάθε μας ζήτημα ανά πάσα στιγμή. Η φιλία δεν μετριέται με το υποδεκάμετρο. Η κοσμοθεωρία "όλοι οι άνθρωποι είναι σκάρτοι και γι'αυτό μην εμπιστεύεσαι κανέναν επειδή κάποια στιγμή θα σε προδώσουν" είναι η συνταγή της δυστυχίας. Μπορεί να γλυτώσεις τις προδοσίες αλλά θα στερηθείς και τις χαρές. Ο φόβος του να είσαι ευάλωτος είναι η σιγουρότερη οδός προς την μοναξιά και το κενό. Κι αν θέλεις στο τέλος τέλος αποτελεί κι έναν βαθμό ωρίμανσης να μην νιώθεις ότι η σιωπή ενός φίλου για κάποιο διάστημα είναι μια προσωπική αντανάκλαση αποτυχίας δικής σου. (Ότι δηλαδή ούτε έναν φίλο δεν μπορείς να κρατήσεις). Γιατί βαθιά μέσα κάποια στιγμή μπορεί να σε τσιγλίσει κι αυτό. Σκέψου το κι έτσι.