Aν και συνήθως περνώ γεννεές δεκατέσσερεις τις εξομολογήσεις παρθενίας (επειδή το "φοβάμαι να ζήσω" είναι βλακώδες) εδώ θα κάνω μια εξαίρεση.Εδώ διαπιστώνω ότι σχετίζεσαι με μια παρέα που έχει χοντρό πρόβλημα σεβασμού! Γενικότερου σεβασμού. Απαράδεκτο!Οι επιλογές ζωής (ή έστω και οι τυχαιότητες) του άλλου δεν είναι πεδίο που μπορεί ο καθένας να ασκήσει κριτική. Κανένας δεν ζει του αλλουνού την ζωή και τα λόγια είναι τζάμπα. Δηλαδή αν ήσουν λ.χ. ομοφυλόφιλος ή είχες κάποιο ψυχικό νόσημα (δηλαδή πράγματα εκτός ελέγχου σου) ή είχες κάνει μια λάθος επιλογή σπουδών (εντός ελέγχου σου αλλά θα μπορούσε να τύχει) θα έπρεπε να σου κουνούν το δάκτυλο και να σου υποδεικνύουν δικαιολογημένα κατά την γνώμη τους τι θα έπρεπε να κάνεις; Γιατί δέχεσαι τέτοια αντιμετώπιση χωρίς να την ξεκόβεις; Πρόκειται για υποτίμηση κι όχι για ενδιαφέρον. Αν είχαν ενδιαφέρον θα δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για να ευοδωθούν οι στόχοι σου. Δεν θα σου δημιουργούσαν ψυχολογικά. Κυρίως: γιατί συζητάτε κοτζάμ άντρες πια τέτοια θέματα σε τέτοια λεπτομέρεια; Το ότι κάποιος έκανε μια σχέση και την ολοκλήρωσε (και καλά έκανε αλλιώς τι σόϊ ερωτική σχέση ήταν;) δεν σημαίνει ότι πρέπει να μπείτε σε περαιτέρω λεπτομέρειες πλέον. Δεν πρόκειται να βοηθηθείς. Δεν είναι ούτε ψυχολόγοι κι ούτε σύμβουλοι γραφείου γνωριμιών οι φίλοι σου. Εσύ θα κάνεις τις κινήσεις που πρέπει όταν θα βρεις την κατάλληλη συγκυρία. Και να το κάνεις επειδή η ερωτική ζωή είναι σημαντικότατο κομμάτι κάθε ανθρώπου. Όσο για την κυρία της παρέας σου...τι να πω. Καθείς με τα κολλήματά του. Ευτυχώς δεν ενδιαφερόσουν. Κουράγιο! Και μην γαντζώνεσαι από τις παρέες (τουλάχιστον μην τις παίρνεις τόσο σοβαρά) μόνο και μόνο επειδή νιώθεις μοναξιά.