εξομολογουμενη σε καταννοω απολυτα γιατι οπως κ εσυ ειμαι ανθρωπος της προσφορας και για οποιον αγαπαω γινομαι χαλι να με πατησει.εχω φτασει κ εγω σε σημειο να θεωρηθουν δεδομενα και η παρουσια μου και η υπομονη μου και ολα αυτα που προσφερω.συνειδητοποιησα μεγαλωνοντας οτι αυτα ειναι δικα μου λαθη.ναι, να προσφερουμε τα παντα,αλλα εκει που εκτιμωνται.και αν δουμε οτι δεν εκτιμωνται τα κοβουμε και κοιταμ απο λιγο εως πολυ την παρτη μας.πρωτον διοτι αν δεν το κανουμε πρωτοι εμεις δεν θα το κανει κανεις για εμας και δευτερον για να καταλαβουν και οι αλλοι γυρω μας πως υπαρχουμε κ εμεις και εχουμε αναγκες.αλλωστε ειναι πολυ απελευθερωτικο και ελκυστικο να φροντιζουμε πρωτα τον εαυτο μας και μετα ολους τους υπολοιπους.βεβαια απο οτι μας λες μεσα απο την σχεση σου δεν παιρνεις σχεδον τιποτα,ουτε καν αγκαλιες και φιλια. μου μυριζει συνδιασμος ρουτινας και εφησυχασμου που σκοτωνει..αλλαξε λοιπον την σταση σου για να δεις τι μπορει να διορθωθει και θυμησου οπως λες και συ πως ειναι να αγαπας τον εαυτο σου.ευχομαι ολα καλα.