Προσωπικά, δεν ξέρω αν θα με προβλημάτιζε το αν θα έπρεπε να του το πω ή όχι. Διαβάζοντας τα όσα γράφετε (πιστεύω δε ότι είστε αρκετά νεαρό άτομο κι αυτό έχει κάποια σημασία) διαπιστώνω ότι, όπως οι περισσότεροι, αδυνατείτε ή αποφεύγετε να μπείτε στη θέση του συντρόφου σας. Άραγε, αν μαθαίνατε κάτι αντίστοιχο από εκείνον, πώς θα το εκλαμβάνατε; Θετικά; Αμφιβάλλω. Εκτός αν είστε τόσο large, οπότε σ' αυτήν την περίπτωση απλώς ενημερώστε τον.Λέτε πως τον αγαπάτε. Ξέρετε, η ζωή των ενηλίκων (π' ανάθεμά τη) έχει πολλά τρωτά. Σου δίνει μια κλωτσιά και σε ρίχνει αναίσθητο. Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν η αγάπη που λέτε ότι του έχετε είναι ικανή να σας κάνει να του συμπαρασταθείτε και να τον στηρίξετε, σε περίπτωση που η ζωή τον λαβώσει πραγματικά (αρρώστια, χρεωκοπία, ανεργία, απώλεια αγαπημένων κ.ο.κ.). Σε τέτοιες περιπτώσεις, το τελευταίο που σκέφτεται κανείς είναι το σεξ. Πόσο θα αντέχατε δίπλα του, χωρίς να το απολαμβάνετε; Νομίζω ότι η ερώτηση έχει ήδη απαντηθεί. Όπως επίσης νομίζω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις διαπιστώνεται η ύπαρξη ή η απουσία της αγάπης.Ρωτήστε, επομένως, πρώτα τον εαυτό σας τι ζητά από τη σχέση αυτή. Προσωπικά πιστεύω ότι όταν όντως αγαπάμε κάποιον και είμαστε ερωτευμένοι μαζί του, μας είναι αδύνατο να αναζητήσουμε ερωτική ικανοποίηση αλλού. Δεν μας αφορά κανείς άλλος. Κι ας είναι οι καταστάσεις βαριές και δύσκολες.Και για να κάνουμε τα δύσκολα απλά και τα θεωρητικά πρακτικά, νομίζω ότι ουδείς αρέσκεται στο να μαθαίνει (όπως κι εσείς φαντάζομαι, εξάλλου) ότι ο/η σύντροφός του καβλαντίζει δεξιά κι αριστερά, ακόμη και μέσω μηνυμάτων. Εσείς τι λέτε;