Πες τα βρε λεμόνι. Πολλές φορές θέλουμε αυτό που θέλουν όλοι και εντυπωσιάζει. Αλλά δεν γίνεται προφανώς να το έχουμε όλοι. Αν δινόταν βαρύτητα όχι στο ποιος είναι όμορφος αλλά με το ποιον νιώθω όμορφα ίσως ήταν αλλιώς η κατάσταση. Βέβαια, αυτό προϋποθέτει ότι δίνουμε την ευκαιρία να γνωριστούμε με τους ανθρώπους πρώτα σαν άνθρωποι και όχι σαν σεξουαλικά όντα. Όταν λοιπόν οι μοναχικοί με ελλειπείς κοινωνικές δεξιότητες την πέφτουν στις εντυπωσιακές υπάρξεις και γνωρίζουν τις γυναίκες ως φαντασίωση κι δεν γνωρίζουν τις γυναίκες με την ανθρώπινη υπόσταση, λογικό κι επόμενο είναι να βγάζουν κάτι βαρύ που κάνει τους άλλους εύκολα να δυσανασχετούν. Υ.Γ.1. Δεν είναι το πρόβλημα με το ότι τους αρέσει το ωραίο, αλλά ότι δεν ξέρουν να βλέπουν το ωραίο πρώτα στους ίδιους τους εαυτούς κι έπειτα στους υπόλοιπους συνηθισμένους ανθρώπους που προσπερνάνε ως μέτριους. :) Υ.Γ.2. Προφανώς και γυναίκες μπορεί να έχουν τέτοια γνωρίσματα. Δεν είναι ζήτημα κυβικών για μένα, αλλά περιορισμών που θέτουμε οι ίδιοι όταν μας ενδιαφέρει η πραγμάτωση μιας φαντασίωσης κι όχι το βίωμα αληθινών καταστάσεων που απαιτούν ρίσκα και έκθεση. Όταν είσαι στην αρρένα μπορείς και να τραυματιστείς άσχημα, στην κερκίδα είναι πιο δύσκολο. Χάνεις βέβαια την πραγματική δράση, αλλά γλιτώνεις και τον οξύ πόνο.