Και μενα μου λειπει ο αδερφουλης μου παρα πολυ και ας περασαν 4 χρονια απο τοτε που εφυγε,το νιωθω σαν να εγινε χθες...Πως μπορω να σε βοηθησω ψυχουλα?Ειναι πονος που δεν περναει ευκολα και ας λενε πως ο χρονος ειναι ο καλυτερος γιατρος...Δεν προκειτε να ξεχαστουν τα αδερφακια μας αυτο ειναι το μονο σιγουρο..Αλλα εγω θελω να το εχω στο μυαλο μου σαν να ειναι καπου ταξιδι και ευελπιστω να ξαναγυρισει...Ξερω πως δεν ειναι οτι καλυτερο αυτη η σκεψη,αλλα με τσατιζει οταν μου λενε πως πρεπει να το συνειδητοποιησω για να παω παρακατω...Δεν θελω..Θελω να το εχω ετσι στο μυαλο μου εγω προσωπικα...Εξαλλου απο εδω ολοι περαστικοι ειμαστε καλο μου,ετσι δεν ειναι?Τα αδερφακια μας μας βλεπουν απο εκει πανω και θελουν να μας βλεπουν οσο καλυτερα μπορουμε να ειμαστε..Υπαρχουν στιγμες που πεφτω στα πατωματα βλεποντας βιντεακια και φωτογραφιες,νοσταλγω τις στιγμες μας οσο δεν μπορει κανεις να νιωσει αλλα ειναι ο μονος τροπος που τον κραταει τοσο ζωντανο διπλα μου...Να βλεπω το χαμογελο του,να ακουω την φωνη του και τις γκριματσες που καναμε παρεα...Πες μου οτι θελεις..Ξερω πως νιωθεις και εσυ...