Zaketaμεγάλη είμαι ωσάν Καπνικαρέα. :) Γνωρίζω πέντε πράγματα. Η κατανόηση κειμένου μάλιστα εμπίπτει στον επαγγελματικό μου προσανατολισμό και στο αντικείμενο των σπουδών μου. Σας κατάλαβα απολύτως. Αυτό που λέτε με βρίσκει αντίθετη:"η λανθασμένη αυτοδιάγνωση έχει σαν αποτέλεσμα άνθρωποι να βυθίζονται όλο και περισσότερο σε κάτι που στα πρώτα στάδια του μπορεί να μην είναι πραγματική κατάθλιψη αλλά στο τέλος πράγματι να νοσούν ή πηδάνε από τα μπαλκόνια."Δεν υπάρχουν περιστατικά αυτοκτονιών ανθρώπων που θα γίνονταν καλά με μερικούς περίπατους. Δεν έχετε ιδέα από ψυχολογία ατόμου με αυτοκτονικό ιδεασμό ίσως.Σας απάντησα παραπάνω. Αυτοί που επανέρχονταν (αυτοί που λέτε ότι είπαν "θα το παλέψω" και ξέφυγαν χωρίς ψυχοθεραπείες και φάρμακα) είναι αυτοί που θα επανέρχονταν ούτως ή άλλως. Δεν μας απασχολούν αυτοί. Αυτοί δεν είναι η ευαίσθητη ομάδα που θα πάθει ζημιά. Οι άλλοι είναι.Η πιθανότητα να κάνουμε λάθος και να πούμε "έλα μωρέ δεν έχεις τίποτα" σε κάποιον που ΟΝΤΩΣ έχει ψυχική νόσο είναι σαν να κάνουμε κι εμείς αυθαίρετη διάγνωση με την σειρά μας ωσάν να είμαστε ειδικοί. Δηλαδή αυτό για το οποίο ψέγετε τους αυτοδιαγιγνωσκόμενους αυθαιρέτως το κάνουμε εμείς τελικά προς τους άλλους αδιακρίτως! Αυτό το "έλα μωρέ" είναι ανεύθυνο. Δεν βοηθάει. Υποτιμάει. Προσβάλλει. Θίγει. Απαξιώνει. Κάνει τον άλλο να αισθανθεί μικρός κι ασήμαντος. Για σκεφτείτε αυτό το παράδειγμα κατ'αναλογία."Έλα μωρέ δεν σε βίασε. Ένα κωλοδάχτυλο σου έβαλε μόνο. Στο μυαλό σου είναι όλα!"Βλέπετε; Δεν νιώθει χώμα αυτή που θα το ακούγε; Η ευαισθησία κι η ενσυναίσθηση είναι για να θωρακιστεί αυτός που είναι αδύναμος. Και ας ξεφύγει τέλος πάντων και κάποιος που δεν είναι αδύναμος μέσα στην χορεία των "αδυνάτων". Δεν πειράζει. Τόσο πολύ ενοχλείστε τέλος πάντων από την γκρίνια των συνανθρώπων σας; Από το δικό σας το φαγητό τρώνε ή πέφτει η σκόνη τους στην μπουγάδα σας; Ομιλώ με σκληρότητα επειδή πρέπει. Επειδή εις το όνομα της χύδην έκφρασης ως απόδειξη γνησιότητας έχουμε απεμπολήσει την ανθρώπινη συμπόνοια τελευταίως. Όλοι έχουμε προβλήματα αλλά λίγη διακριτικότητα δεν βλάπτει. Καθένας εκφράζεται όπως μπορεί. Άλλοι με γκρίνια. Άλλοι με κλάψα. Άλλοι στωϊκά. Όπως μπορεί καθένας. Με δυό κουβέντες τι σας λέω επί του ζητήματος. Καλύτερα να αθωωθεί ένας ένοχος (ψευδοκαταθλιπτικός) παρά να κρεμαστεί ένας αθώος (όντως καταθλιπτικός) Πώς αλλιώς να σας το πω για να γίνω πιο σαφής;