Ρε συ. Καταλαβαίνω εν μέρη το τι περνάς. Παλιά όταν ήμουν μικρότερος, περίπου στην εφοιβια αγχώνομιυν και γω έτσι με το παραμικρό.. Αλλά όχι σε βαθμό όμως να τα βάζω με τον εαυτό μου.. Είχα αποδεχτεί το ότι ήμουν αγχώδης τύπος και προχωρούσα Μς αυτό.. Ώσπου σιγά σιγά το ξέχασα με τη πάροδο του χρόνου . Πήρα θάρρος.. Άρχισα να κοινωνικοποιουμε περισσότερο και με αυτόν τον τρόπο ανέβηκε πολύ η ψυχολογία μ.. Τώρα μου φαίνονται αστεία αυτά τα οποία τότε με αγχωναν..Για εμένα πρέπει απλά να αποδεχτείς αυτό που είσαι. Και να προσπαθήσεις να δώσεις ευκαιρίες εξέλιξης στον εαυτό σ. Όχι να τον κατηγορείς και να λες δεν μου αξίζει τίποτα....Όλα αξίζουν σε όλους...