Μου θυμίζεις πολύ τον εαυτό μου, και απ' τον τρόπο που γράφεις, αλλα και απ' τη κατάσταση που βιώνεις.Κατ' αρχάς να σου πω πως ο έρωτας δεν είναι μαθηματικά, ούτε διέπεται από κάποια λογική συνοχή/ενάργεια (ίσα-ίσα, το αντίθετο). "Ωραίο σώμα+χιούμορ+συναισθηματικό εύρος+κοινά χαρακτηριστικά+...+...+...= έρωτας", είναι μιά εξίσωση που ποτέ κανείς δεν έλαβε σοβαρά υπόψιν, προκειμένου να κατασταλλάξει τα συναισθήματά του. Ο έρωτας δε μετρά κουκιά, δεν έχει μοτίβα, δεν εκλογικεύεται, δεν πείθεται, ούτε και εξαγοράζεται. Δε δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Απλώς φωλιάζει ή δεν φωλιάζει.Όσον αφορά το πρόβλημά σου, δεν θα μάθεις στα σίγουρα αν σε θέλει ή όχι, εκτός κι αν τη διεκδικήσεις. Σαφώς μιά τέτοια κίνηση εμπεριέχει ρίσκο. Υπάρχει κίνδυνος να τη χάσεις. Όμως σκέψου το απ' την ανάποδη. Έστω πως δεν κάνεις τίποτα. Θα περνάς, λοιπόν, τα βράδια σου σκεπτόμενος "τι ωραία που ΘΑ ήταν/τι ΘΑ γινόταν αν...", θα ζείς σε ένα φανταστικό παράλληλο σύμπαν δηλαδή. Κάποια στιγμή εκείνη θα βρεί άλλον (όποιος κι αν είναι αυτός) και η εικόνα τους μαζί θα σου καίει το στομάχι. Κάθε χτύπος και μαράζι αδερφέ μου. Θα περάσει ο καιρός, η καρδιά σου θα συνεχίσει "να στάζει αίμα", μέχρι που θα σταματήσει, θα έχεις φθαρεί για το τίποτα, η σχέση σας ίσως αντέξει, ίσως όχι, κι εσύ θα δέρνεις για χρόνια τον εαυτό σου που δεν κυνήγησε το υπερβατικό, γιά να μη χάσει το μέτριο.Είναι ωραίο να υποφέρεις από έρωτα, και ειδικά τώρα, στην ακμή της νιότης σου. Αφέσου σ' αυτό, μην το αφήσεις να κατακάτσει μέσα σου και να σαπίσει. Κρίμα δεν είναι;