Μήπως έχεις μάθει να είσαι πολύ υπεύθυνη με τους άλλους και να μην επιτρέπεις τον εαυτό σου να τους απογοητεύει ακόμη κι αν δεν σου κάνει καλό; Πιστεύεις ότι αν βάλεις πρώτα την δική σου ανάγκη θα σημαίνει ότι δεν τον αγαπάς αρκετά τον άλλον; Αν φύγεις τώρα, ενώ κάπου μέσα σου ξέρεις τι ανακούφιση θα νιώσεις , πιστεύεις ότι θα έχεις λιποτακτήσει; Ότι θ' αφήσεις ξεκρέμαστο κάποιον που αγαπάς; Ότι θα τον απογοητεύσεις; Αν αυτή η κατάσταση σε κουρελιάσει τελείως: είσαι έτοιμη να ζητήσεις βοήθεια από το σωστό άτομο; Έχεις θέση μέσα σου σοβαρό όριο μέχρι που δείχνεις την αγάπη σου για τον άλλον και που ξεκινάει η κατάχρηση από μέρους του; Αν συνεχιστεί άλλα δύο χρόνια η φάση, τι ζημιές μπορεί να σου προκαλέσει; Είσαι σε μια κατάσταση που όσο κι αν σ' ενοχλεί αυτό που θα πω: δεν σου επιτρέπει ν' αγαπάς τον εαυτό σου και να του καλύπτεις ανάγκες σου. Είχες ανάγκη από ηρεμία και την παραγκώνισες. Εμείς δεν ξέρουμε τι ζεις, προφανώς. Αλλά ξέρεις καλά ότι όταν συστηματικά βάζεις κάποιον πάνω από τις δικές σου ανάγκες. Όταν περιμένεις ο άλλος να συνέλθεις. Όταν αναλαμβάνεις τον ρόλο του φροντιστή χωρίς να βάζεις τις κόκκινες γραμμές σου και να τις τηρείς, τότε κάνεις κακό σε σένα.Θεωρητικά, ίσως να ξέρεις να βάλεις φρένο.Πρακτικά, αλλιώς όταν το λες κι αλλιώς όταν το βιώνεις. Υ.Γ. Όσο κι αν δεν σ' άρεσε αυτό που είπε το λεμόνι, τον βολεύεις στην μη-αλλαγή αν συνεχίσεις να τ' ανέχεσαι. Καλό είναι να θέσεις εκείνες τις κόκκινες γραμμές ακόμη και γι' αυτόν. Κι αυτός μοιάζει να έχει χάσει την επαφή με τα όρια κι όλο αυτό θα τον τρελαίνει. Επειδή τον αγαπάς, μην φτάσεις στο σημείο να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου ή ακόμη χειρότερα να μην τον αγαπάς. Αυτά συμβαίνουν βαθμιαία και δεν ξέρεις πότε ακριβώς φτάνεις σ' ένα βαθμό που δεν θα σε νοιάζει ο εαυτός σου.