Σαφώς και οι δικές μου ανάγκες και επιθυμίες έχουν καταπιεστεί βάναυσα από την κατάσταση, με την θέλησή μου αρχικά. Το παραδέχτηκα αυτό. Δεν με εκβίασε κανείς για να μπω σε αυτήν την ιστορία ούτε με εκβιάζει κανείς για να παραμένω. Με το Λεμόνι συμφώνησα για το βόλεμα. Είναι η πιο σωστή συμβουλή το να σταματήσω να αποτελώ το δεκανίκι και το αποκούμπι του, να του καλύπτω τις συναισθηματικές και άλλες ανάγκες, τις οποίες και αυτός είχε καταπιέσει λόγω της κατάστασης πριν ξεκινήσουμε την ερωτική σχέση. Προσπαθώ καθημερινά για τον εαυτό μου, δεν θεωρώ ότι πρέπει να είμαι θύμα, πιστεύω στις ισότιμες σχέσεις. Εννοώ ότι δεν έχω κάποιο σύνδρομο της Στοκχόλμης ή της Μητέρας Τερέζας. Πώς να το πω, κάποιες φορές θα προτιμούσα να μην έχω ερωτικά αισθήματα για αυτόν αλλά μόνο την αγάπη της φιλίας, ώστε να μην με επηρεάζει όλο αυτό τόσο έντονα και άμεσα. Όμως συνέβη. Είναι παράδοξο, την ξέρω την αλήθεια, αλλά νοιώθω ένα αδιέξοδο. Αυτό που κατ' ουσίαν με βασανίζει είναι μία πιθανότητα, που μου την συντηρεί αυτός. Ότι "κάνε λίγη υπομονή, τις αποφάσεις μέσα μου τις έχω πάρει, στήριξέ με για να τις υλοποιήσω". Το αστείο είναι ότι, όταν ήρθε σε εμένα να δηλώσει τον έρωτά του, που προϋπήρχε, μου τα είπε. Ότι έρχεται σε μένα ως ένας άνθρωπος μισός. Ότι του γεννήθηκε μία ελπίδα εκεί που νόμιζε ότι είχε χάσει τα πάντα. Ότι θέλει να γίνει καλά για να μου προσφέρει. Εγώ όμως τότε τυφλώθηκα και δεν έδωσα βάση. Δεν περίμενα την λαίλαπα που θα ακολουθούσε. Δεν γνώριζα τις διαστάσεις. Και εμένα ειδικός μου εξήγησε την κατάσταση...