Με τη σειρα μου,προσυπογραφω το σχολιο σου..Ταυτιστηκα αρκετα με το δευτερο σκελος μιας κ εχτες μου ετυχε αντιστοιχη φαση...Αφου διαφωνησα με ωραια επιχειρηματα,ακουσα κ το "αυτο δεν ειναι σωστο" επειδη φυσικα η γνωμη μου δεν ηταν συμφωνη με τη δικη τους...Απαντησα οτι δεν υπαρχει σωστο κ λαθος κ δεν θα το κρινει κανεις μας αυτο κ πηρα την απαντηση οτι ειμαι πνευμα αντιλογιας ,που φυσικα ηταν ακυρο διοτι αφενος η συζητηση προεκυψε κ αφετερου ειχα εκφρασει πρωτη τη γνωμη μου,χωρις να ακουσω κ των υπολοιπων..Απο ενα σημειο κ μετα σταματησα να ασχολουμαι κ κουνουσα συγκαταβατικα το κεφαλι μου σαν να τους ελεγα "πειτε ο,τι γουσταρετε,σας βαριεμαι.." Οσο για το αν κατι ειναι σωστο ή λαθος /κανονικο ή οχι/ φυσιολογικο ή παρανορμαλ παντα με φερνει σε μια αμηχανια ,γιατι δεν μου αρεσουν οι ταμπελες αλλα κ γιατι ποια ειμαι εγω για να κρινω??(Δεν εννοω κατι ακραιο κ κατακριτεο γενικα) Πριν καποιες ωρες σχολιασα σε μια εξομολογηση γραφοντας την λεξη "κανονικη" κ παλι ενιωσα καπως αβολα..