Ω, τι πληγές ξύνεις! Ως έφηβη θυμάμαι ότι κάθε μέρα ευχόμουν να είχα χρήματα να κάνω πλαστική στην μύτη. Υπήρχαν στιγμές που στιγμές που όταν με κοίταζαν στο πρόσωπο αναρωτιόμουν αν όλοι πρόσεχαν την τεράστια μύτη μου. Για να μην πω για το στήθος μου που δεν μεγάλωνε όπως των υπόλοιπων κοριτσιών. Αν και σε ικανοποιητικό βαθμό έχω συμφιλιωθεί με τα χαρακτηριστικά μου, πάλι νιώθω άσχημα καμιά φορά με τη μύτη. Πχ. δεν θα γελάσω αν με πουν μυτόγκα, θα ενοχληθώ. Ίσως γιατί έχω πολύ σαφή εικόνα για τα ιδεατά πρόσωπα, αλλά τι να γίνει;