Και εδώ τα ίδια, ακριβώς όπως τα γράφεις, παραίτηση από τη ζωή...αχ ρε συνάνθρωπε (εχω και ιδιαίτερη αγάπη στο όνομά σου γιατί Μαριλένα λένε μια αδελφική φίλη :), γι αυτο θα σου μιλήσω σαν να μιλούσα σε εκείνη). "Δε θέλω καρδιά μου να κλαίς για όσα για όσα περάσαμε χθες, χαλάσανε τόσα πολλά μα βρες μονοπάτι ξανά...." Να σου πω κάτι η ζωή είναι όμορφη και μικρή, αλλά και άσχημη και ατελείωτη. Μερικές φορές δεν μας φτάνει και άλλες πάλι μας περισσεύει και δεν ξέρουμε τη να την κάνουμε. Κάποτε την είχαμε ερωτευθεί και δεν βλέπαμε τα στραβά της τώρα κάτι άλλαξε ε? Ναι...το ξέρω, αλλά να σου πω έτσι όπως ξαφνικά τη σιχαθήκαμε έτσι θα την ξαναερωτευτούμε..στην επόμενη γωνία ίσως, λέω ίσως υπάρχει ένας διακόπτης (ναι έτσι ένας τρόπος εύκολος και απλός...ένας έρωτας, μια επιτυχία, μια σοκολάτα ξεχασμένη στο ντουλάπι) που τσουπ τον πατάς και ανοίγει η σκοτεινή καταπακτή της φυλακής μας και ξεχύνεται άπλετο το φως που θα λιώσει το παγωμένο χαμόγελο, που θα γιατρέψει τους πόνους του σώματος και της ψυχής (αυτά τα ατέλειωτα βράδια που κουλουργίαζεσαι σαν μπάλα λες και σε έχουν δείρει αόρατα χέρια). Μην βάζεις τον εαυτό σου στη γωνία και τον κλωστάς, εξάλλου είναι ο μόνος σου σύμμαχος και αυτή τη μάχη...Δεν ξέρω τελικά αν αυτά τα έγραψα για σένα, για τη φίλη μου τη Μαρλέν, για μένα, ή για όποιον άλλο νιώθει πως βυθίζεται σε έναν ασπρόμαυρο κόσμο, αλλά όπως και να χει να ξέρεις ότι τα διαμάντια σχηματίζονται κάτω από την πίεση του βουνού