Ε ναι, γιατί οι σχέσεις είναι καταναγκαστικές να ούμε. Χωρίστε ρε παιδιά. Αφού δεν τους θέλετε χωρίστε και θα βρουν κι εκείνοι άλλους. Αλήθεια σας λέω : ούτε εσείς είσαι αναντικατάστατοι. Χωρίστε να πούμε με τα πρέπει. Πάμε πάλι: όλοι γουστάρουμε συντροφικότητα κι επιβεβαίωση, δεν κάνω πλάκα. Απλά αλλάζει το πόσο και το πως. Μέχρι εδώ καλά;Όσο τρικοσμική κι αν χαρακτηρίζεται η χώρα που ζούμε, ακόμη και διαζύγιο παίρνεις χωρίς να χυθεί σταγόνα αίματος. Δηλαδή αν μιλάμε για ανεπίσημη σχέση, δεν χρειάζεται να δηλώνεις χωρισμένη. Απίστευτο; Μηδέν κοινωνικό στίγμα η διάλυση απλών σχέσεων. Τώρα αν εσύ γουστάρεις τα παράλληλα μπλεξίματα, το κατανοώ. Δεν το συμμερίζομαι, αλλά το κατανοώ. Όμως δεν θα μίλαγα για έρωτα. Θα έλεγα έστω πόσο πολύ βαριέμαι τον εαυτό μου που έχω μεγάλη ανάγκη να μπαίνω σε διάφορα ανούσια τριπάκια προκειμένου να τον αποφύγω. Έχει δοθεί αγώνας τόσων και τόσων ατόμων για την όποια αυτοδιάθεση έχουμε για να κάνουμε λες και ζούμε στο Μεσαίωνα ή στη Μ.Ανατολή και να νιώσουμε Άννες Καρένινες ενώ καταλήγουμε καρικατούρες της Μαντάμ Μποβαρύ.