Ή εγώ δεν είμαι αρκετά σαφής ή εσύ δεν σκέφτεσαι αρκετά ανάποδα. :PAφού -η κοπέλα θέλει σχέση κι όχι μόνο σεξ-ο τύπος δεν θέλει σχέση-αποφασίζει αυτός που δεν θέλει σχέση επομένως αποφασίζει εκείνος κι όχι εκείνη! Άρα είναι απολύτως αναμενόμενο με βάση τον συλλογισμό σου (και τον ρεαλισμό) ότι η κοπέλα δεν μπορεί να επιβάλλει την θέλησή της για σχέση. Επομένως προς τί η αγανάκτηση; Ζητάει κάτι ανέφικτο. Συμφωνούμε. Για το παρακάτω που λες περί χωρισμού κι ότι δεν υπάρχει τρόπος να μην λήξει εφόσον θέλει ο ένας από τους δύο να το λήξει κάτι μου φαίνεται δεν έχεις αντιληφθεί πιθανόν. Το πρόβλημα στις σχέσεις δεν είναι η σχέση η ίδια. Είναι η εξουσία. Ο πόλεμος για την εξουσία για να το θέσω ευκρινέστερα. Σε βανιλλοσχέσεις δηλαδή συμβαίνει αυτό αλλά μιας κι είναι η μεγάλη πλειοψηφία σε αυτές θα αναφερθούμε τούδε. Λοιπόν το θέμα είναι ποιός έχει το πάνω χέρι. Με το να τον αφήσει κάγκελο και να ΜΗΝ του επικυρώσει την επιθυμία αποδέσμευσης (-θέλω να χωρίσουμε -θέλε λοιπόν! εγώ δεν θέλω!) κατορθώνει να πάρει εκείνη τον έλεγχο στην σχέση. Και επειδή δεν θα είναι προβλεπόμενη (το σκυλάκι που τρέχει να πάρει τα ψίχουλα που του πετάνε) θα έχει και μια απειροελάχιστη ελπίδα να σώσει την αυτοεκτίμησή της και να την δει με άλλο τρόπο και να την εκτιμήσει διαφορετικά (στο βαθμό που δεν την εκτίμησε όπως έπρεπε ως τώρα).Βέβαια οι ισορροπίες είναι λεπτές. Μπορεί άνετα να γίνει και Fatal Attraction. :) Αλλά όλοι πλέον συμφωνούμε ότι εκείνη η θέωρηση της γυναικείας στάσης απέναντι στον χωρισμό ήταν μισογυνική. Και πουριτανική ;)Eλπίζω ήμουν αρκούντως διασκεδαστική και πρωτότυπη.