Δεν είναι μεγάλο ψέμμα αυτό που λες. Είναι όμως μόνο η μια (και πολύ μικρή) πλευρά ενός θέματος με πολλές διαστάσεις. Το «παιχνίδι» ξεκινάει εκεί που όλοι ξέρουμε. Δεν τελειώνει όμως στην ταμπέλα σχέση. Ναι, η αγάπη έχει πολλές φορές κοινά σύνορα με τον πόνο. Σκέφτηκες όμως, πώς η λύτρωση του πόνου έχει παραδόξως και αυτή τα ίδια ακριβώς σύνορα; Μιλώντας πάντα για πραγματική αγάπη, έρωτα. Στην περίπτωση της μη ουσιαστικής αγάπης, ο πόνος δυστυχώς δεν λυτρώνεται, διαιωνίζεται ή καταπραΰνεται μερικώς με υποκατάστατα. Σαφώς ένα κομμάτι της καταδίωξης χάνεται μόλις πιάνεται ο στόχος. Μόλις κάνεις σχέση. Αυτό όμως δεν είναι η αγάπη. Αυτό είναι μόνο η επιβεβαίωση του ενδιαφέροντος. Μετά ξεκινάς και βλέπεις αν είναι καύλα, έρωτας, αγάπη ή απλά ένα τίποτα. Ίσως να μην θες να πεις πως φοβάσαι να κάνεις μια σχέση με κάποιον που θες, γιατί δεν ξέρεις πώς να το συνεχίσεις ώστε να μην χαθεί το συναίσθημα και να μην βιώσεις τον πόνο της απώλειας. Γι αυτό και το εκλογικεύεις σε βαθμό κακουργήματος. Κάτι το οποίο είναι πολύ λογικό στα 20 σου. Ειδικά αν έχεις και προσωπικά βιώματα που υποστηρίζουν την απομυθοποίηση του ορισμού αγάπη και σχέση. Ο φόβος είναι ο πιο κακός συμβουλάτορας. Μια δοκιμή θα σε πείσει ;-). Καλή σου συνέχεια!