Κακώς φοβάστε τη θλίψη και τις υπαρξιακές ανησυχίες. 'Οταν εμφανίζονται περιοδικά κι όχι συνέχεια και για μεγάλο χρονικό διάστημα, όταν δεν εμποδίζουν το άτομο στην καθημερινότητά του, όταν μπορεί άνετα να το εκφράσει και να ζητήσει έναν καλό λόγο, τότε δεν είναι ασθένεια.Είναι φυσιολογικό να μη νιώθουμε συνέχεια ευτυχισμένοι, ακόμα κι αν έχουμε κάθε λόγο να είμαστε. Αυτές οι αρνητικές σκέψεις μας βοηθούν να φιλοσοφούμε κάποια πράγματα, να κάνουμε αυτοκριτική, να διαμορφώνουμε τη συνείδησή μας. Λογικός είναι και ο φόβος ως ένα βαθμό. Δεν είμαστε αποκομμένοι από το περιβάλλον μας, δεχόμαστε ερεθίσματα, μας δημιουργείται αναπόφευκτα κάποιο άγχος είτε για βιοπορισμό, υγεία, απώλεια αγαπημένων κτλ. Δεν πρέπει να θεωρούμε ταμπού αυτά τα θέματα, ούτε είναι αδυναμία του άντρα σου να πει οτι φοβάται. Δικαίωμά του είναι να κουκουλωθεί και μια φορά και να μη θέλει να δει άνθρωπο. Αν το έχει ανάγκη να το κάνει, θα τον ξεκουράσει, θα τον αποσυμφορήσει. Δε χρειάζεται να τον τρέχεις σε πνευματικούς τρελαμένη από ανησυχία, αν δείχνεις πανικό θα χάσει κι εκείνος το πάτημά του. Να είσαι σταθερή, δίπλα του δηλωμένα, αλλά να του δίνεις χώρο να σκέφτεται και να εκφράζεται.'Ολα καλά θα πάνε.