"ξερει [...] τι θα εκανα για αυτον"Να ρωτήσω κάτι; Τι θα έκανες γι'αυτόν δηλαδή;Μην το λες έτσι θεωρητικά. Βάλ'το κάτω και μέτρησέ το σε συγκεκριμένα πλαίσια. Πιστεύω ότι τίποτα που δεν θα ήθελες εσύ να κάνεις αφ'εαυτού σου δεν θα έκανες για χάρη του. Οπότε η δήλωση ακούγεται κούφια και -το χειρότερο- αυτοκολακευτική. Και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να αυτοκολακευόμαστε ότι είμαστε (ή νιώθουμε) κάτι περισσότερο από αυτό που μας συμβαίνει στην πραγματικότητα. Γιατί τότε μπαίνουμε σε ένα κανάλι αυτολύπησης και αυτό μας κάνει όχι μόνο βαρετούς (κι άρα ανεπιθύμητους από τους άλλους) αλλά και μας καθηλώνει σε μια ψευδή αίσθηση δικαίου που μας εμποδίζει να αλλάξουμε. Είναι ένα σπιράλ προς την "κόλαση".
