Η εξομολόγηση καθόλου λάθος δεν είναι. Αντίθετα θα έλεγα ότι είναι μια τυπική γυναικεία εξομολόγηση που εκφράζει πλήθος γυναικών. Περισσότερες από όσες πιθανόν φαντάζεσαι. Επομένως έχει μεγάλο νόημα να εστιάσουμε και να το δούμε στη βάση του μπας και βοηθήσουμε και κανέναν συνάνθρωπο (άντρα ή γυναίκα).Όταν πρωτοξεκίνησαν η κοπέλα ένιωθε ψυχολογική ένταση λόγω του συναισθήματος του έρωτα (της καψούρας) κι αυτό το μπέρδευε με την σωματική ικανοποίηση επειδή ήταν ακόμη μικρή και δεν καταλάβαινε ότι το ανέβασμα της αδρεναλίνης δεν εξισώνεται με το αίσθημα "ανταμοιβής" που χημικά δίνει η ντοπαμίνη κι η νορεπινεφρίνη στον εγκέφαλο όταν οργάζει κάποιος. Η δική της "ανταμοιβή" ήταν το πλησίασμα (η οξυτοκίνη που εκλύεται όταν αγκαλιάζουμε κάποιον αγαπημένο) κι επομένως για κάποιο διάστημα αυτό έμοιαζε ικανοποιητικό και δεν το έψαχνε περισσότερο. Ιδιαίτερα επειδή δεν είχε μέτρο σύγκρισης κάποιον άλλο εραστή. Όταν πέρασε η φουρτούνα του ερωτικού ανεβάσματος λόγω της αδρεναλίνης-οξυτοκίνης άρχισε να μην έχει το ίδιο αίσθημα ικανοποίησης βιοχημικά. Κάποιον που τον έχεις συνηθίσει δεν σου ανεβάζει την αδρεναλίνη με το που μπαίνει απο την πόρτα! Και σε συζητήσεις με τις φίλες της και με περισσότερο αυνανισμό μόνη της (επειδή τα οιστρογόνα ζητούν ανακούφιση) διαπίστωσε ότι τελικώς δεν οργάζει με τον σύντροφο. Μόνη της όμως οργάζει! Επομένως δεν είναι ανοργασμική αλλά δεν έχουν συντονιστεί με τον σύντροφο. Δεν μπορεί να την "τελειώσει". Φυσικό ακόλουθο είναι ότι πλέον η έλλειψη σωματικής/βιοχημικής ικανοποίησης (μιας και τα κέντρα ανταμοιβής στον εγκέφαλο δεν ενεργοποιούνται με τον σύντροφο αφού λείπει ο οργασμός) βιώνεται ως συναισθηματικό "γείωμα". Εξ ου και το πρόβλημα. ΥΓ. Το σώμα δεν είναι αποκομμένο από το πνεύμα. Σας το λέω δύο χρόνια συνέχεια εδώ μέσα αλλά δεν με προσέχετε επαρκώς.