Αυτό είναι η προσωπική μου άποψη, όμως, ορίστε:Η αγάπη έχει δύο μέρη. Το εγωιστικό και το ανιδιοτελές. Το εγωιστικό αγαπάει επειδή κάποιος μας κάνει να αισθανόμαστε όμορφα (συναισθηματικά και ανεξάρτητα από το αν έχουμε φιλική ή ερωτική σχέση). Το ανιδιοτελές αγαπάει επειδή έχουμε τη ανάγκη να κάνουμε τον άλλο να αισθανθεί όμορφα. Πάντα υπάρχουν και τα δύο, και, ανάλογα με τους ανθρώπους που μοιράζονται τέτοια συναισθήματα, το ένα μπορεί να είναι μεγαλύτερο από το άλλο. Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, είναι το εγωιστίκό κομμάτι, δυστυχώς. Παρ' όλα αυτά, πρέπει να υπάρχουν και τα δύο κομμάτια, κανονικά, περίπου 50-50, αλλιώς, ή ρίχνουμε τον εαυτό μας, ή ρίχνουμε τον άλλο.Για να δικαιολογήσω αυτήν την άποψη, σκεφτείτε το εξίς:Θα σας φαινόταν δίκαιο να δίνετε την αγάπη σας και να μην πέρνατε τίποτα δε αντάλλαγμα; Αν μιλάμε για ερωτική σχέση, θα νιώθατε πως δεν σας εκτιμούν. Όπως και σε φιλική σχέση. Όταν δίνετε την αγάπη σας, σαφώς, περιμένετε να πάρετε και κάτι σε αντάλλαγμα. Αυτό είναι η αγάπη του άλλου προς εσάς. Μπορεί ο άλλος να μην είναι υποχρεωμένος να τη δώσει, αλλά την περιμένετε, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Οπότε, φυσικά και είναι θέμα ανταλλαγής.Από την άλλη πλευρά, φυσικά και οι σχέσεις είναι θέμα ψυχής. Η αγάπη δεν έχει μια στάνταρ "τιμή". Η "τιμή" της καθορίζεται από την "ψυχή". Από τα συναισθήματά μας. Τα οποία ποτέ δεν πρόκειται να γίνουν αντικειμενικά. Με άλλα λόγια, τα συναισθήματα δεν τα ζυγίζουμε ακριβώς, αλλά θέλουμε να τα ανταλλάξουμε με κάποια αντίστοιχου "βάρους". Όμως το "βάρος" τους είναι υποκειμενικό μιας και καθορίζεται από το πόσο βαριά τα νιώθουμε εμείς.Σόρι αν φαίνεται λίγο, ή πολύ, ασυνάρτητο όλο αυτό που έγραψα. Ελπίζω να βγάζετε άκρη.