Σκέψου ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι συνέχεια θυμωμένοι και ευέξαπτοι γιατί αρνούνται -ασυνείδητα- να στεναχωρηθούν. Από την άλλη, υπάρχουν και άτομα με τρομερή καρτερικότητα που ακόμη κι όταν πρέπει να θυμώσουν καταλήγουν να βιώνουν συναισθηματικό πόνο. Και τα δύο προφανώς είναι λανθεσμένες αντιδράσεις μιας και δεν βοηθάνε στην σωστή εκτόνωση των αρνητικών συναισθημάτων αλλά στη πρώτη περίπτωση υπάρχει μια δράση (εκτόνωση) που συνήθως βέβαια την πληρώνει ο περίγυρος ενώ στη δεύτερη έχουμε μέσα έναν καταπιεσμένο θυμό που δεν εκφράζεται αλλά συντηρείται και σε καταστρέφει. :) Το να κλαις έστω από θυμό δείχνει ότι δεν υπάρχει άρνηση των συναισθημάτων και εκτονώνεσαι. Υπάρχει η ένταση, ο υγιής εγωισμός και μια αποδοχή του όσων νιώθεις. Το να μη ξέρεις τι νιώθεις την ώρα που το νιώθεις, το να το μασκαρεύεις ( τα καλά παιδιά δεν θυμώνουν, οι ματσό άντρες δεν πονάνε) εκεί βλέπουμε (αυτο)καταστροφικές συμπεριφορές. Όπως κι αν έχει, αν βλέπεις δυσαναλογία/δυσαρμονία συναισθημάτων καλύτερα να τα ψάξεις πιο έντονα. Ειδικά τα αρνητικά συναισθήματα μας μαθαίνουν από παιδιά να προσπαθούμε να τα αγνοήσουμε/αποκρύψουμε/αποφύγουμε αντί να τ' αποδεχτούμε με υγιή και -γιατί όχι;- με δημιουργικό τρόπο.
