Μου θύμισες αυτό:"Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σουείναι οι γιοι και οι κόρεςτης Ζωής, που γι'αυτή λαχταρούν.Δημιουργούνται μέσα από εσένα,αλλά όχι από εσένα.Και αν και βρίσκονται μαζί σου, δεν σου ανήκουν.Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου,αλλά όχι τις σκέψεις σου.Αφού ιδέες έχουν δικές τους.Μπορείς να προσπαθήσειςνα τους μοιάσεις, αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα.Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο, που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε στα όνειρα σου.Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω,ούτε ακολουθείστο δρόμο του το χθες.Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους,αλλά όχι και στις ψυχές τους.Είσαι το τόξο από το οποίοτα παιδιά σου σαν ζωντανά βέληξεκινάνε για να πάνε μπροστά.Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάςπρος το άπειρο και κομπάζει ότι με την δύναμή τουτα βέλη μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.Ας χαροποιεί τον τοξότηο κομπασμός του.Αφού όπως αγαπάει το βέλος που πετάει,έτσι αγαπά και το τόξο που μένει στάσιμο."ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ.