Συμφωνώ με τον SilentScreamer. Και με το Σόλωνα εννοείται!Μόνο στο τέλος της ζωή σου μπορείς -εάν θέλεις- να κάνεις έναν απολογισμό της ζωής σου, τρόπον τινά, και να πεις "ναι, έζησα μια ευτυχισμένη ζωή". Αλλά η ευτυχία δεν είναι αυτοσκοπός (εκτός κι αν τον έχεις θέσει εσύ, στο κάτω κάτω ο καθένας κάνει ό,τι θέλει με τη ζωή του, άλλοι για παράδειγμα θέτουν τη ζωή τους στην υπηρεσία μιας θρησκείας και γίνονται μοναχοί, ποια είμαι εγώ για να τους πω πώς θα ζήσουν τη ζωή τους;). Ο βασικός σκοπός της ζωής είναι φυσικά η επιβίωση και η διαιώνιση του είδους (με βιολογικά κριτήρια μιλώντας) και, φυσικά, να ζήσεις τη ζωή σου όπως εσύ μπορείς καλύτερα κι επιθυμείς.Σίγουρα κάποια άνθρωποι βρίσκονται σε πολύ ευνοϊκή θέση και απολαμβάνουν τη ζωή πολύ περισσότερο από κάποιους άλλους. Πιστεύω όμως ότι οι περισσότεροι έχουν μια "μέτρια" κατάσταση στη ζωή τους, όπου εναλλάσσονται πολλές δύσκολες στιγμές με λίγες δόσεις ευτυχίας που την κάνουν πολύ ενδιαφέρουσα. Πες, για παράδειγμα, ότι σηκώνεσαι το πρωί, ετοιμάζεσαι, πας για δουλειά, δουλεύεις πολλές ώρες, μετά πας κανά σούπερ μάρκετ, μαγειρεύεις κλπ, δε βλέπω καμιά "ευτυχία" σε αυτό. Όμως το βράδυ μπορείς να απολαύσεις ένα ωραίο δείπνο κι αυτό είναι μια στιγμή "ευτυχίας" που κάνει όλες τις άλλες μέτριες ή δύσκολες στιγμές πιο ανεκτές.Η συμβουλή μου είναι να ζήσεις όσο μπορείς καλύτερα (για σένα) τη ζωή σου και να αποφεύγεις τη σύγκριση με τους άλλους (άσε που συνήθως συγκρινόμαστε με όσους μας φαίνονται ευτυχέστεροι κι όχι με όσους είναι σε χειρότερη θέση από εμάς).