Επειδή και γω πέρασα αυτή τη φάση όταν ήμουν φοιτητής,θα σου έλεγα το εξής :ριξτο στη γυμναστική, στο τρέξιμο.Εμενα το να κάνω αυτά τα δύο θα έλεγα ότι με κράτησαν σε καλή σωματική και ψυχολογική κατάσταση.Οταν δε είχα με ποιον να βγω και αφού είχα ξεκόψει από διάφορες παρέες, επέλεγα να πάω για τρέξιμο.Κατα τη διάρκεια αυτης της διαδικασίας , έκανα σχέδια για το μέλλον . Παράλληλα βγαινε από το σπίτι.Πηγαινε στην σχολή, στο εστιατόριο του Πανεπιστημίου κλπ.Να είσαι θετικός με όσους τύχει να μιλήσεις και καπως θα έρθουν νέοι άνθρωποι στη ζωή σου.Ετσι ήρθαν και μενα , ξεκίνησα μια νέα ερωτική σχέση , γνώρισα νέους φίλους και σημείωσα πολύ καλούς βαθμούς στη σχολή μου.Ετσι δε επεσα σε καταθλιψη.Απο κει και πέρα θα σου πρότεινα να διαβάσει κάνα βιβλίο του Τόνι Ρόμπινς και με μαθηματική βεβαιότητα θα έρθει η στιγμή που για τη τωρινή περίοδο θα λες μέσα σου "γιατί το έκανα αυτό τότε στον εαυτό Μου; Γιατί έχασα χρόνο αυτοκαταστρεφόμενος;"
