Τρώω κολλήματα με διάρκεια στις οποίες παίρνω τα πραγμάτα δυσανάλογα βαριά, οπότε δεν μπορώ να κρίνω αν είναι φυσιολογικό. Θα έλεγα ότι είμαι πλέον ακατάλληλη να κινηθώ σ' αυτό το κριτικό πλαίσιο. Λες ότι ήσασταν μαζί για καιρό και υπογραμμίζεις την έντασή του πράγματος οπότε έχει μια λογική να τον σκέφτεσαι. Αν αυτό δεν σε κάνει χαρούμενη-γιατί αν είμαστε χαρούμενοι έστω και 'τρελοί', δικό μας θέμα :Ρ - τότε το σκέφτεσαι που το σκέφτεσαι, προσπάθησε να καταλάβεις γιατί έχεις ανάγκη να σκέφτεσαι το παρελθόν και πόσες ευκαιρίες δίνεις στο παρόν ή σου δίνει αυτό να γίνει πιο συναρπαστικό. Όταν κάτι κατοικεί έντονα στο μυαλό μας, καλύπτει μια ανάγκη ή ακόμη και φόβους. Για να προχωρήσει ο νους χρειάζεται να κάνεις έναν πιο ειλικρινή διάλογο με τον εαυτό σου. Χρειάζεται να πεις άχαρες και άβολες αλήθειες. Χρειάζεται να παραδεχτείς ακόμη ότι τώρα είσαι κολλημένη με έναν που γνώριζες πριν 1,5 χρόνο και ο τωρινός του εαυτός ή ζωή σου είναι άγνωστος. Παράλληλα, όταν οι ευκαιρίες να κάνεις ένα βήμα μπροστά δεν πρέπει να σαμποτάρονται ή ν' αγνοούνται. Για κάποιους από μας, αυτή η διαδικασία παίρνει καιρό και είναι ψυχοφθόρα αλλά συνάμα απελευθερωτική όταν γίνεται σωστά. Το κακό είναι ότι αν είναι τέτοια η ψυχοσύνθεσή σου, σε κάθε νέο βάλτωμα θα χρειάζεσαι ανασυγκρότηση. Εύχομαι την λύση να την βρεις, κι αν όχι να επιτρέψεις στον εαυτό σου να σκέφτεται αυτό που έχασε και να συνεχίζει να ζει όσο μπορεί στο τώρα που περνάει πριν το καταλάβουμε. Υ.Γ. Ένα πρόβλημά μου έντονο είναι ότι νιώθω τρομερά μα τρομερά άβολα να πρωταγωνιστώ(συνειδητά έστω). Πολλές φορές μου είναι εύκολο να βάζω στο κέντρο τον άλλον και τις ανάγκες του. Πρώτα ήταν η μαμά μου, μετά οι φίλες μου και τώρα μου έχει μείνει ο ερωτικός τομέας για να το κοντρολάρω. Αν έχεις κι εσύ κάποιο αντίστοιχο θέμα, βρες δικούς σου τρόπους να το πολεμήσεις στις υπάρχουσες κι επόμενες σχέσεις. Γιατί άμα χάνεις τον "πρωταγωνιστή" σου, λογικό είναι να τον σκέφτεσαι. Καλή δύναμη. :)
