Επειδή διαβάζω αρκετό καιρό εδώ μέσα έχω διαπιστώσει κάποια πράγματα. Αφενός η μοναξιά στις διηγήσεις δεν ορίζεται πάντοτε ως προς το αν αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις γενικώς ή μόνο τα ερωτικά. Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Το δεύτερο οφείλεται σε παντελή έλλειψη της κατάλληλης για το αντικείμενο παιδείας από πολύ μικρές ηλικίες κι είναι πρόβλημα ευρύτερα κοινωνικό που επιτείνεται από τον ρυθμό της εποχής και την περισσότερο αποπροσωποιημένη επικοινωνία μέσω τεχνολογίας. Απαιτεί αναθεώρηση όλης της επίκαιρης κοσμοθεωρίας περί σχετίζεσθαι (και επικαιροποίησή της σχετικά με τα της τεχνολογίας ώστε η δεύτερη να λειτουργεί υπέρ του ατόμου) και συνειδητή προσπάθεια για αυτοεκπαίδευση εκ βάθρων. Λίγοι όμως έχουν τα κουράγια να το αντικρύσουν και να το αντιμετωπίσουν και περιμένουν την λύση ως μάννα εξ ουρανού. Αυτοί χάνουν βέβαια αλλά το συνειδητοποιούν όταν πια τα χρόνια έχουν περάσει κι οι ευκαιρίες έχουν μειωθεί. Το πρώτο από την άλλη δεν είναι θέμα κάποιου χαρακτηριστικού του χαρακτήρα ή της προσωπικότητας όπως συνήθως παρουσιάζεται ως "ντροπαλοσύνη" ή "εσωστρέφεια". Ο ορισμός των εννοιών αυτών δεν είναι αυτός που δίδεται. Οι ντροπαλοί ή εσωστρεφείς άνθρωποι δεν είναι ανίκανοι να αναπτύξουν δεσμούς. Απλώς τους αναπτύσουν με δικούς τους ρυθμούς και με δική τους μεθοδολογία που ακολουθεί μια χορογραφία με αυξημένη διάδραση από το άλλο μέλος. Αλλά τους αναπτύσουν και είναι και βαθείς. Αντίθετα αυτό που διαβάζουμε αντιθέτως κατά την γνώμη μου αφορά σε αναπηρία στις κοινωνικές δεξιότητες. Η οποία προκύπτει ενδεχομένως από αναπτυξιακή διαταραχή που έχει υπάρξει αδιάγνωστη και αναντιμετώπιστη επί μακρό χρονικό διάστημα. Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι άνθρωπος που δεν μπορεί να συνάψει δεσμό με έναν άλλο άνθρωπο (έστω τον περιπτερά της γειτονιάς του) έχει άλυτα προβλήματα που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν αν δεν το επιθυμεί διακαώς τόσο ώστε να ζητήσει εξειδικευμένη βοήθεια.