Οκ ωραία εξομολόγηση,αλλά η ζωή είναι μικρή.Καλά τα λόγια,αλλά αμα η επιθυμία σου είναι τόσο μεγάλη,θα καταλήξεις να βασανίζεσαι,όσο δεν την πραγματοποιείς.Αυτό πάλι που συνήθως κάνετε κάποιοι άντρες,που προτρέχετε ότι σώνει και καλά πρέπει να παρέχετε κάτι,χωρίς να σας ζητήσει τίποτα μια γυναίκα,είναι πολύ αανασταλτικό και όλα μένουν στη θεωρία και στο αόριστο ,είναι πολύ κρίμα.Θα σου πρότεινα,αν έχεις τη δυνατότητα να επικοινωνήσεις μαζί της να το κάνεις,μην το αφήνεις.Οι αναστολές φέρνουν μεγαλύτερη δυστυχία από μια τυχόν απόρριψη (που δε νομίζω να σε απορρίψει,θα πρέπει να της είσαι πολύ αδιάφορος για να το κάνει αυτό) αυτοσαμποτάρεσαι απο ανασφάλεια.Μια κατάθεση ψυχής σαν αυτή την εξομολόγηση που έκανες τώρα ,σπανίως σηκώνει απόρριψη,οχι απο οίκτο,αλλά για να νοιώθεις εσύ έτσι,κάποιο ενδιαφέρον θα σου έχει δείξει και εκείνη,το αποκλείω να αγαπάς "στου κουφού την πόρτα",ουτοπικά.Είσαι και 42 ετών,δεν είσαι πιτσιρίκι να πώ ότι μπερδεύεις τον θαυμασμό με τον έρωτα.Καλύτερα να της προτείνεις να βγείτε,στο χαλαρό,ότι και να γίνει,τουλάχιστον θα ξέρεις,δεν θα ζείς με την απορία.Μπορεί να σε εκπλήξει ευχάριστα,αν δεν τολμήσεις δεν θα μάθεις,το αντέχεις αυτό;Αν το αντέχεις οκ πάσο.Ότι θέλουμε πρέπει να το διεκδικούμε,ντροπαλοί-ξεντροπαλοί.Καλή επιτυχία ότι και να αποφασίσεις :)