Επειγόντως πρέπει να αλλάξεις συνήθειες! Ετσι πως πας θα παθεις κατάθλιψη! Για αρχή θα σου έλεγα να ξεκινήσεις με κάτι πολύ απλό, όπως το να αλλάξεις αυτά που λες κάθε πρωί στον εαυτό σου. Αντί να λες "ποσο μαλακας ειμαι που πηγα τη ζωη μου τοσο πισω", θα λες "πόσο γαμάτος είμαι που ακόμα κ σε μεγάλη ηλικία έχω τα αρχίδια να δώσω πανελλήνιες και έχω όρεξη για σπουδές "! Να σου πω, εγώ πραγματικά σε ζηλεύω που έχεις την δύναμη και το κάνεις! Αλήθεια! Μακάρι να μπορούσα να ξαναδώσω και να περάσω στην σχολή που θέλω. Μην νομίζεις ότι όλοι όσοι σπουδάσανε, ήξεραν τι ήθελαν... εγώ σπόυδασα κάτι που δεν μου αρέσει και θα έδινα τα πάντα να σπούδαζα αυτό που θέλω τώρα... Και εσύ το κάνεις! Ποσο μπράβο σου! Και κάτι τελευταίο! και θα το πω πολύ σοβαρά! Παψε να συγκρίνεις την ζωή σου με των υπολοίπων!!!!!! Δεν φαντάζεσαι πόσο κακό κάνει! Η σύγκριση είναι καρκίνος που τον προκαλούμε με τα χεράκια μας. Όλοι μας είμαστε τόσο διαφορετικοί και τόσο μοναδικοί, και το μόνο χρέος που έχεις σε αυτή την ζωή είναι να ανακαλύπτεις/ασπάζεσαι την μοναδικότητά σου. Αν αυτό δηλώνει ότι θα η προσωπικοτητά σου έπρεπε να σπουδάσει σε μεγάλη ηλικία τότε αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να κάνεις και να νιώθεις καλά με αυτό! Πιστεψέ με, την ζωή σου δεν θα μπορούσε να την ζήσει κανένας άλλος καλύτερα από σένα! Μην κοιτάς τους άλλους! Μόνο τον εαυτό σου και τις δικες σου επιτυχίες. Όσο αναπνέεις μην τα παρατάς! Κρίμα είναι!