Στο Γκλαντιέιτορ, η σκηνή που δακρύζω ακόμη και σήμερα είναι το γοερό παράπονο του Κόμμοδου προς τον πατέρα του Μάρκο Αυρήλιο, λίγο πριν τον πνίξει. Η καλύτερη σκηνή της ταινίας για μένα.