Aνία επί της αρχής σου δίνω δίκιο. Αλλά αυτό μπορεί να το κατακτήσει μόνο κάποιος που έχει χτίσει αυτοπεποίθηση ήδη από τα μικράτα του (κι όχι απαραιτήτως επειδή είναι καρακαλονός. Όπως έλεγε η Μέριλυν Μονρόε "Σε κάθε κοριτσάκι [κι αγοράκι συμπληρώνω εγώ] πρέπει να λένε ότι είναι όμορφο. Ακόμα κι αν δεν είναι". Αν έχει περάσει χρόνια και δεκαετίας ανασφάλειας είναι ψιλοαργά. Χρειάζεται λίγη "πρακτική" βοήθεια μαζί με την αλλαγή των μυαλών. Να υποβοηθήσει το πρακτικό το ουσιαστικό δηλαδή. Εννοείται ότι στο μυαλό βρίσκεται το θέμα. ΥΓ. Γύρω μου δεν βλέπω γύρω πραγματικά άσχημους ανθρώπους. Μέτριους; Ναι πολλούς. Αλλά κακάσχημους; Χμμμμ. Δεν θα το'λεγα. Μήπως έχουμε χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας ελαφρώς με τα σόσιαλ και τα ιλλουστρασιόν έντυπα;