Πολύ ενδιαφέρουσα εξομολόγηση. Ενδιαφέροντα και τα σχόλια που στην συντριπτικότατη πλειοψηφία υποστηρίζουν ότι όποιος δεν γουστάρει να χαριεντίζεται είναι κρυόκωλος. Προσωπικά δεν με πειράζει και γλωσσόφιλα να δίνω στον δρόμο και χέρι να βάζω/να μου βάζουν. Όταν όμως είσαι σε ένα τραπέζι που βρίσκονται 4 άτομα, κάθονται αντικριστά, και ο ένας αρχίζει τα "ματάρες μου" και "κοριτσάκι μου" ενώ όλοι οι άλλοι κοιτούν αμήχανα, αυτό είναι φάουλ. Επίσης, σχεδόν 50ρήσατε, τι "κοριτσάκι μου" είναι αυτά; Καλά, πολλές την βρίσκουν έτσι αλλά εσύ φαίνεται όχι. Ούτε κι εγώ παρεμπιπτόντως, πολύ ντεκαβλέ...Πάμε όμως στο ζουμί της υπόθεσης. Εγώ σου αναγνώρισα το δίκιο σου να ξενερώσεις, όμως φιλενάδα δεν αφήνουν έτσι σύξυλο έναν άνθρωπο που σημαίνει τόσα όσα εσύ υποστηρίζεις για σένα... Αντί δηλαδή να το συζητήσεις μαζί του, να του πεις ότι ντράπηκες από την συμπεριφορά του και να του ζητήσεις να βρείτε μία μέση λύση, εσύ του κάνεις μούτρα και δεν θέλεις να τον δεις; Και αυτός τρέχει πίσω σου με μηνύματα και λουλουδικά; Βρε μπας και τελικά σας πάνε αυτά τα γούτσου-γούτσου γιατί συναισθηματικά είστε πραγματικά κοριτσάκι και αγοράκι;