Νομίζω ότι το να ξεχάσεις είναι ανόητο και ανεδαφική σαν σκέψη χωρίς αμνησία. Επίσης μπορείς να συγχωρήσεις μεν- να μη σου μένει πικρία δηλαδή- μόνο για όταν το άτομο κι εσύ απομακρυνθείτε οριστικά. Πολλές φορές σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζονται ξεκάθαρες κουβέντες και όχι πίεση απ' το ένα μέλος να είναι ξανά μαζί. Δηλαδή, όταν πιέζεις τον άλλον να πνίξει τον θρήνο του και την απογοήτευσή του ( δηλαδή έχει φάει το κέρατο αλλά του ζητάς γρήγορα ν' αποφασίσει ) είναι κάπως αναμενόμενη η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά. Επίσης, όταν κάποιος σε συγχωρεί για κάτι δεν θέλει να το ξεχάσεις και να το πάρεις με ελαφρά τη καρδία. Του στοίχισε. Θέλει να μπορεί να σε εμπιστευτεί πάλι, να κερδίσεις την αξιοπιστία σου. Οπότε μην ξαναμπαίνετε σε σχέσεις με ένταση οι μεν. Οι δε που απιστήσατε αντί να πιέζετε με δράματα και κλάματα να δώσετε τον χρόνο στον άλλον ν' αποφασίσει και να μην εκβιάζετε καταστάσεις. Υ.Γ. Ο κανόνας λέει ότι άπαξ και συγχωρήσεις ένα κέρατο θα έρθουν κι άλλοι. Πάντως ενώ στο πρώτο παίζεται, στο δεύτερο και μετά καλύτερα να κόβει λάσπη ο κερατωμένος ή να το γυρίσουν σ' ανοιχτή σχέση να 'χει κι αυτός αντίστοιχα οφέλη.
